2020-05-09
Wat zou het leuk geweest zijn. De nieuwe plaat van Pearl Jam Twenty in twenty twenty twee keer zo goed als het roemruchte Ten. Als je het meest recente album – dat trouwens Gigaton heet – al een cijfer zou willen geven, dan is het ergens in de zes. Komt dat door de inhoud of zijn we automatisch uit de onvoldoendezone door de naam die op de hoes prijkt? De eerste twee nummers zijn in ieder geval sterke rockers. Na achttien seconden computersound overleefd te hebben, wordt het volume in ‘Who Ever Said’ flink opgeschroefd. Gitaren, springen, meeschreeuwen: “ Whoever said it's all been said/Gave up on satisfaction!” Ja, dit is Pearl Jam zoals we ze kennen. Zoals we ze willen. Heerlijk. Klein punt is dat de trage bridge met teksten als “home is where the broken heart is” beter op de plank had kunnen blijven liggen. Gelukkig maakt het gitaarwerk inclusief solo in de tweede track ‘Superblood Wolfmoon’ alles goed.
Net wanneer je denkt: wat fijn dat deze Amerikaanse helden gewoon lekker ouderwets blijven rocken, start het derde nummer. En dan krijgen we wat anders. In ‘Dance Of The Clairvoyants’ wordt duidelijk dat ook die hard rockers inmiddels een computer gebruiken voor wat synths. De computergestuurde toeters en bellen past de band niet. Het lijkt meer een verwoede poging om het over een andere boeg te gooien om vernieuwend te blijven dan dat het enige kwaliteit toevoegt. Het nummer maakt, net als de nummers die volgen, daardoor niet zoveel indruk.
Alleen ‘Alright’ en ‘Comes Then Goes’ zijn nog lichtpunten. In beide komt Vedders rustige, diepe stem meer tot zijn recht dan het hoge of schreeuwerige van andere nummers. ‘Comes Then Goes’ opent met een fijn riffje dat Vedder uit zijn akoestische gitaar gooit. Het doet denken aan ‘Big Hard Sun’ van Into The Wild. Dit keer brengt hij een ode aan een andere avonturier: zijn goede vriend Chris Cornell, voorman van Soundgarden en Audioslave, die in 2017 zelfmoord pleegde. Een andere link met Soundgarden is ook de nieuwe producer. Na tien albums moest Brendan O’Brien plaatsmaken voor grunge-veteraan Josh Evans, onder andere bekend van – je raadt het al – Soundgarden.
Pearl Jam heeft met hun nieuwe producer geprobeerd een nieuwe weg in te slaan, maar heeft de rode borden met ‘ga terug’ gemist. Na zeven jaar wachten op een nieuw album leg je het niet na één luisterbeurt weg. Deze legendarische band gun je meer. Zoveel meer dat ‘Superblood Wolfmoon’ het uiteindelijk nog tot je favorietenlijstje haalt, maar het gehele album toch in de kast belandt.
Áslaug - Áslaug Áslaug Vigfúsdóttir weet aardig wat aandacht te genereren met haar eerste...
The White Buffalo - On The Widow`s Walk The White Buffalo is een snel groeiende naam binnen de Americana. The White...