2020-06-01
De negentwintigjarige Japans/Britse popzangers en parttime model Rina Sawayama brengt haar debuut uit, simpelweg SAWAYAMA genoemd. Het is een muzikaal zelfportret of zoals zij zelf zegt een familiealbum, waarbij zij haar lastige pubertijd beschrijft en deze illustreert met het geluid uit die tijd die voor haar belangrijk was. Als luisteraar krijg je dus de muziek van 1999 tot en met 2002 voorgeschoteld, wat een ongekende muzikale brij oplevert: zowel pop, opera, house als nu-metal. Dankzij producer Clarence Clarity voelt het toch als een geheel wat niet te overweldigend overkomt.Geboren in 1990 in Niigata, Japan, verhuisde Sawayama op vijfjarige leeftijd naar London waar zij in eerste instantie op een Japanse school begon. Pas toen zij op haar tiende probeerde te integreren in een typische Engelse school, werden de problemen zichtbaar. Gooi daar nog een scheiding overheen, een pubertijd met een dominante moeder in een klein appartement en wacht tot wat gaat gebeuren in het adolescente brein. Dat wordt al duidelijk op openingsnummer ‘Dynasty’: “I’m a dynasty / The pain in my vein is hereditary.”. De invloed van Christina Aguilera en Britney Spears is hier overduidelijk aanwezig. Zo ook in ‘Bad Friend’, waar zij zichzelf verontschuldigt tegenover haar vriendin, die ze in therapie heeft ontmoet om van haar eetstoornis af te komen. “So don't ask me where I've been/Been avoiding everything/'Cause I'm a bad, I'm a bad, I'm a bad friend”.
Op ‘STFU!’ gooit zij het over een andere boeg: zij gebruikt nu-metal om zowel haar ervaringen met grote zelfingenomen muzieklabels te delen, als de opmerkingen die zij kreeg als Japanse vrouw in een westerse wereld. "Have you ever thought about taping your big mouth shut? 'Cause I have, many times". Het andere nummer dat uitsteekt boven de rest is weer geheel wat anders: op de prachtige ballade ‘Chosen Family’ vraagt zij haar LGBTQ vrienden (Sawayama is pansexueel) of zij hun pijn met haar willen delen. “We don’t need to be related to relate, we don’t need to share genes or a surname”. Hiervoor deelde zij eerder de tekst van dit nummer en vroeg hen om een eigen interpretatie hiervan naar haar toe te sturen.
Naast haar seksualiteit, wat in het sfeervolle ‘Comme Des Garçons (Like The Boys)’ nog even wordt aangehaald, is het de moeder/dochter relatie die staat centraal op dit album. Op ‘Paradisin’ vertelt zij het verhaal van haar moeder die haar vrienden ondervraagt ( “Hacked my MSN messenger/Blackmailed my best friend”). Op afsluiter ‘Snakeskin’ lijken ze vrede te hebben gesloten, als haar moeder in het Japans vertelt dat haar dochter goed terecht is gekomen. Muzikaal vat dit nummer het album goed samen; een perfect mix van klassiek, nu-metal en moderne popmuziek.
Samayama gunt ons een prachtige persoonlijke kijk in het leven van een jonge, met zichzelf worstelende, Aziatische vrouw in de huidige westerse wereld. De muziek die haar jeugd heeft bepaald, speelt een hoofdrol en brengt ons even terug in die tijd. Te archiveren onder Guilty pleasure wellicht?
The Slow Readers Club - The Joy Of The ReturnGrote kans dat je van The Slow Readers Club nog nooit gehoord hebt. Toch...
Duke Dumont - Duality In 2013 knalde Duke Dumont de discotheken in met de hit ‘Need U (100%)’ en...