2020-06-02
Grote kans dat je Ed O’Brien, hier opererend onder de naam EOB, kent als gitarist van de band Radiohead. O’Brien schrijft al vanaf de jaren ‘90 muziek, maar bracht het nooit eerder uit als soloartiest. Toen hij in 2012 naar Brazilië verhuisde raakte hij door het land geïnspireerd en besloot hij daaromheen een album te bouwen. In eerste instantie wilde hij met dubstep aan de haal, maar is daar later op teruggekomen. Ook het afzien van zijn besluit om samen met zijn medebandleden van Radiohead aan de nummers te schrijven en Thom Yorke te laten zingen, heeft eraan bijgedragen dat O’Brien met dit soloalbum volledig los van het Radiohead geluid komt. Hij nam uiteindelijk zelf de zang voor zijn rekening.Naast zijn voormalige thuisland Brazilië, is het heelal een belangrijke inspiratiebron voor de gitarist. In de clip van het nummer ‘Brazil’ is dan ook te zien hoe de mensheid reageert op de komt van aliens die de eenheid op aarde willen versterken. Het nummer zelf wordt in acht en een halve minuut knap opgebouwd en speelt in op het concept waarbij de grenzen van een fysiek lichaam en lineaire tijd worden doorbroken. Op de basgitaar is Colin Greenwood te horen, die zijn spel als een bom dropt na de minimale intro. Daarnaast worden Zuid-Amerikaanse invloeden in het geheel verwerkt, zodat dit nummer tevens de grenzen van muziekgenres weet te doorbreken. Dit nummer heeft een meer abstract karakter, maar er staan ook ‘echte’ gitaarliedjes op dit album, zoals ‘Deep Days’. In combinatie met O’Briens stem heeft zijn kleurrijke klankpalet wel wat weg van Beck.
In ‘Banksters’ hoor je bossanova terug, met dit nummer verwijst O’Brien naar de Amerikaanse protestbeweging Occupy Wall Street. Verder loopt milieubewustheid als rode draad door het album. De dromerigheid van de muziek neemt echter de impact van de serieuze onderwerpen in O’Briens teksten wat weg. Je wordt als luisteraar namelijk makkelijk weggevoerd door zijn breed uitwaaierende composities, waardoor de onderwerpen wat op de achtergrond raken. Dat neemt niet weg dat O’Briens muziek geen indruk maakt, integendeel. Het schurende shoegaze-achtige ‘Olympik’ bijvoorbeeld, waarmee de gitarist opnieuw laat horen hoe goed hij spanning kan opbouwen. De galmende gitaar riffs zorgen voor een grote intensiteit. Het slotnummer geeft de gelegenheid om die intensiteit even te laten bezinken. Het is een samenwerking met Laura Marling en heeft invloeden van de Amerikaanse Laurel Canyon folk uit de jaren 70. Verder zijn onder meer Portishead gitarist Adrian Utley en Wilco drummer Glenn Kotche op deze plaat te horen.
Je zou misschien iets meer experimentele muziek verwachten van een Radiohead bandlid, maar O’Briens invloeden en ideeën zijn op dit album vrij afgebakend. Het zorgt ervoor dat Earth een coherent album is geworden, waarbij elementen nauw op elkaar aansluiten. Waar je in Thom Yorkes solo- en zijprojecten nog sterker de invloed van Radiohead terug hoort, heeft O’Brien zich met Earth bijna volledig van zijn band afgekeerd.
Enter Shikari - Nothing Is True & Everything Is PossibleWie had ooit gedacht dat de hyperactieve mix van posthardcore, punk, emocore...
mxmtoon - Dawn Normaal zou je denken dat artiesten muziek maken om die aan een publiek te...