2007-06-21
Een nieuw deel van het stenen tijdperk, de vulgaire tijd, is aangebroken en heeft dus ook nieuwe koninginnen nodig. Queens of the Stone Age, de band van Josh Homme plus aanvullende wisselende bezetting, vaart met haar vijfde plaat Era Vulgaris een nieuwe experimentele, vuigere, maar voor het grote publiek nog steeds interessante koers richting dit koninginneschap. De relatief slecht ontvangen voorganger ‘Lulabies to Paralyze’ is geen partij voor deze verzameling staccato opgefokte woestijnakkoorden, in een strakke jas van moordende drums en afwisselend gitaarwerk. De band lijkt met Era Vulgaris eerder terug te gaan naar het tweede album Rated R, dan de grote doorbraak Songs for the Deaf, zij het bepakt en bezakt met extra koffers vol psychedelica. Het resultaat is een wilde piratenbijeenkomst met nieuwe martelwerktuigen. Opener ‘Turning the screw’ wordt vooral gekenmerkt door hoge herhaaldelijk gespeelde akkoorden, met een Soulwax-achtige elektronische ondersteuning en diepe Kyuss-achtige bastonen rond 1 minuut 50. Het nummer wordt extra angstaanjagend gemaakt door de holle achtergrondvocalen. Aan het eind van de diepe psychotische nachtmerrie die halverwege het nummer begint op te komen, start de door Casablancas van The Strokes ondersteunde één akkoord single ‘Sick, Sick, Sick’. Het gebrokkelde geluid lijken de Queens teruggevonden te hebben van de tijd dat Nick Olivieri nog speelde voor QOTSA. De bands hebben het na twee nummers al voor elkaar gekregen een spookpiratenschipsfeer te laten ontstaan. ( Of zijn het toch de iets te commercieel uitziende gebroken lichtpeertjes op de voorkant van de hoes? )
Het absolute hoogtepunt op Era Vulgaris wordt gevormd door het deels van ‘Smells Like Teen Spirit’ gejatte 3's & 7's. Dat zowel een catchy vers en refrein heeft, maar daarnaast veel scherpe randjes in stand houdt dankzij tempowisselingen en vernieuwende overgangen. Eigenlijk typeert dit nummer goed de nieuwe weg die QOTSA is ingeslagen, waarbij zowel het verleden (nog steviger bastonen, herhaling, manier van zingen) als vernieuwing (afwijkender akkoordenschema’s en elektronica) de ruimte krijgen. ‘I’m Designer’ valt daarbij extra op, omdat het goed laat horen dat QOTSA ook bij de buren meekijkt, in het bijzonder de Belgische band Millionaire, waarmee ze op toer geweest zijn.
Twee nummers wijken behoorlijk af van de rest van de cd, dit zijn het eerder met Chris Goss opgenomen ‘Into the Hollow’, dat vooral doet denken aan de oude tijden van de Queens of the Stone Age. Ook ‘Make it Wit Chu’, het beste nummer van de afgelopen Desert Sessies, (een project van meneer Homme en een groep wisselende muzikanten in de woestijn,) wordt nogmaals uitgegeven, zij het ditmaal van achtergrondzang voorzien door een hoogzingende vent in plaats van PJ Harvey. (Bummer) Beide nummers zijn veel beheerster dan bijvoorbeeld het van ongewone bridge voorziene ‘Run Pig Run’. Een vernieuwend geheel voor een nieuwe tijd.
.jpg)
Rich Wyman - Embrace Rich Wyman heeft iets met Nederland. Dat blijkt direct al bij bestudering...
The Aggrolites - Reggae Hit L.A. Hoewel ik The Aggrolites wel van naam ken, is het nooit tot een nadere...