2020-05-28
Wolf is een heavy metalband uit Zweden die al sinds 1995 mee draait. Zonder dat ze echt prominent in de spotlights hebben gestaan, hebben ze achter de schermen een zeker bestaansrecht opgebouwd. Zo bestaat de band uit leden en oud-leden van bands als King Diamond, Therion en Lion’s Share en hebben ze het podium gedeeld met Saxon, Evile, Tankard en Trivium. Feeding The Machine is hun achtste studioalbum en laat een mix van power-, speed- en thrashmetal horen. Hierbij gelden invloeden als Testament, Megadeth, maar nog meer Judas Priest en Iron Maiden. Wat houdt dit in? Snelle (thrash)metal gitaarriffs afgewisseld met grootse en melodische zang.Om met de deur in huis te vallen: het is niet slecht, maar echt goed is het ook niet. Als onder goed wordt dat verstaan dat het uitdagend en memorabel is. Geen enkel nummer blijft hangen of daagt je uit om opnieuw aan te zetten. Dit om de reden dat na drie nummers al blijkt dat alles volgens eenzelfde formule geschreven is. Gitaarriffs die eveneens de intro van een nummer vormen, standaard gitaarwerk gedurende het couplet, diezelfde gitaarriff die voor het refrein terugkomt. Tijdens dat refrein wordt dan vaak veelal de titel van het betreffende geroepen of bezongen. De zang zweeft in een hoger register, maar echt uitblinken doet het nergens.
Qua tempo varieert het dan wel weer. ‘Shoot To Kill’ gooit tempo meteen volop open vanaf de eerste seconde. ‘Dead Man’s Hand’ en ‘The Cold Emptiness’ roepen op tot fistpumpen bij een show, terwijl de titeltrack er goed op los galoppeert. Daarin weet Wolf wel een goede balans te vinden, zonder dat het accent te ergens te sterk op ligt. Verder houden de muzikanten houden zich wel erg goed aan de regels over hoe metal hoort te klinken, waardoor het wel erg formulematig overkomt. Erg braaf, nergens een rauw randje of een knapperige dan wel ronkende productie. Zelfs die productie is ‘squeeky clean’, waarbij alle instrumenten goed tot hun recht komen en te horen zijn. Dat dan weer wel. Anderzijds zorgt het voor dat er weinig karakter of ‘bite’ te bespeuren is. Er worden geen grenzen opgezocht en is zelfs allemaal net te gelikt om echt te blijven hangen op je trommelvliezen.
Misschien hebben de muzikanten gewoonweg niet meer in hun mars, of vinden ze het zo wel prima. Erg uitdagend is Feeding The Machine in ieder geval niet te noemen en zo zijn er tig albums die daarvoor in de plaats opgezet kunnen worden. Nogmaals: slecht is het niet, de muzikanten verstaan hun vak, maar dat doen ze in dit geval helaas iets te goed. Er worden geen geluidsbarrières gebroken zoals een Rob Halford of King Diamond voor elkaar zouden krijgen. En dat hoort een goede metalplaat wel te doen natuurlijk, of op zijn minst dat onderbuikgevoel te kietelen.
Body Count feat. Ice-T - Carnivore Body Count is terug. Met het nieuwe album Carnivore laten Ice-T en zijn...
Heaven Shall Burn - Of Truth And Sacrifice Duitse metalcore-helden Heaven Shall Burn hebben zich voor het schrijven...