2020-06-16
Het is wel heel pretentieus om je band te vernoemen naar een astronoom en astroloog die bekend staat als een van de eersten die muziek in nummers omzette. Sterker nog, Claudius Ptolemaeus geloofde in de door Pythagoras ontwikkelde wiskundige muziektheorie van de Musica Universalis. Hierbij gaat men ervan uit dat de zon, de maan en de planeten zich rond de aarde bewegen in hun eigen sferen. Die worden bepaald door de verhoudingen van de gehele getallen van de zuivere muzikale intervallen, waardoor een aangename muzikale harmonie ontstaat. Hoe klinkt nu de “harmonie der sferen” ofwel de wereldmuziek?Dat laat de Luxemburgse band Ptolemea hier ons (nog) niet horen. Hun tweede EP, Maze, is gericht op ons innerlijk en wel het onderscheid tussen wat goed en slecht is in al zijn facetten. Zoals de Portugese bandleider/zangeres en componiste Priscila Da Costa het verwoordt: “The purpose of this EP is to musically describe the polarity we all have inside of us: good vs bad, angel vs devil, ego vs essence of the soul. The songs of the EP describe different moments of that inner confusion giving us sometimes that feeling that we are in a “Maze”, with no way out of our thoughts.”
Hoe klinkt dat nu? Het album opent sterk: ‘I Wish I Could’ begint met een vrij eenvoudige strummende gitaar, waar Da Costa haar stem goed op laat vallen. De langzame opbouw met elektrische viool en de afwachtende slagen op de bekken van de drums maken het voor de elektrische gitaar van Remo Cavallini gemakkelijk om het geheel te doorbreken. Het nummer verandert al snel in een dampend gitaarstuk, al zijn het vooral de solo’s van violist Christophe Reitz die je doen uitkijken naar de rest van dit mini-album. Vreemd genoeg staat dit nummer ook op hun eerste EP Tome I uit 2018.
Titletrack ‘Maze’ doet geenszins onder voor het goede begin. De stem van Da Costa leent zich uitstekend voor dit soort nummers al is het bassist Yves Oek die hier excelleert. Hij smeedt de verschillende ritmes perfect in elkaar en geeft ook drummer Martin Schommer de gelegenheid om zijn spel te laten horen. Helaas zakt het geheel daarna in en lijkt het erop alsof de band is uitgeblust. De overige vier nummers hebben niets van de magie van eerste twee. De afsluitende ‘Time Has Come’ illustreert dit nog het beste: de band is verworden tot fantasieloze middelmatigheid.
Wereldmuziek brengt Ptolemea niet, of de planeten moeten draaien op melodische (hard)rockmuziek? De band moet het hebben van een tweetal tracks, waarvan we het beste nummer al kennen. Dit is helaas onvoldoende om te overtuigen.
Psychonaut - Unfold The God Man Unfold The God Man is het debuut van het Belgische Psychonaut, dat...
Elfika - Secretum Secretorum Er lijkt geen einde te komen aan de hoeveelheid nieuwe symfonische metalbands...