2020-05-22
Drie albums in ruim tien jaar kun je niet bepaald heel productief noemen, maar wie enigszins bekend is met het werk van Andy Fleet weet dat er hier in dit geval iets meer achter zit. De Britse zanger/pianist/singer-songwriter besteedt namelijk heel veel zorg aan zijn muziek en heeft daarnaast het een en ander aan emoties in zijn composities te verwerken. Het lijkt een werkwijze die doet denken aan zijn grote voorbeeld Donald Fagen, altijd al de meest creatieve van het legendarische duo Steely Dan genoemd, die maar liefst dertig jaar deed om vier albums onder zijn naam uit te kunnen brengen. Dat er bij Fagen ook nog een writers-block van tien jaar meegerekend dient te worden laten we voor het gemak maar even buiten beschouwing.In ieder geval heeft het zes jaar geleden uitgebrachte album Takin’ Aim met The Sleepless Kind eindelijk een opvolger gekregen. Gebleven is het warme, sterk geproduceerde geluid en ook de vertrouwde bijdragen van Amerikaanse trompettist Andre Canniere verrijken de negen zelfgeschreven composities die op dit nieuwe album te vinden zijn. Jazz, blues en rock worden met pop en licht klassieke invloeden op subtiele wijze in elkaar verweven, waardoor de meest uiteenlopende en ook doordachte arrangementen ontstaan. Zo wordt er aangevangen met een instrumentale late night jazz in ‘The Sleepless Kind, Pt.1’ waarin Fleet en Canniere met gevoelige piano- en trompetklanken een sfeervolle ouverture presenteren en daarmee de nacht voor geopend verklaren. Met het orkestrale ‘Been There, Drunk That’ nemen Fleet en zijn virtuoze begeleiders je mee in het bruisende nachtleven van de grote stad, waarin een grote hoeveelheid drank zijn tol eist. Het is een nieuwe uitvoering van de track zoals die in 2009 op het debuutalbum te vinden was. Toen gezongen door zangeres Jo Doolan en een voorname rol voor de baslijnen, tegenwoordig door Fleet zelf gezongen en begeleid door knallend koperwerk en vlotte percussie. Het was een turbulente tijd waarin een enorm groot verlies voor eens en voor altijd zijn leven zou bepalen. De muziek zou hem er uiteindelijk doorheen slepen en Fleet schreef vervolgens, naar eigen zeggen, zijn beste en meest oprechte muziek ooit.
Op The Sleepless Kind neemt hij je mee op een nachtelijke trip waarin, ‘Through Closed Eyes’, de cocktail lounge piano van de club wordt afgewisseld met muziek van de eenzame straatmuzikant die met zijn gedempte trompetklanken de slapeloosheid plotseling heel aangenaam maakt. Het is een trip waarin de duisternis te snel weer plaats moet maken voor het opkomende daglicht en de nachtvlinders zich weer terugtrekken voordat de stad ontwaakt. In de tussenliggende periode zijn alle aspecten die een nacht in de stad met zich mee kunnen brengen en zo fascinerend maken, in diverse muzikale stijlen vertolkt.
Zoals het album is aangevangen, zo wordt er ook afgesloten maar nu met het tweede deel. Wederom is het die prachtige trompet van Canniere die in ‘The Sleepless Kind, pt.2’ de hoofdrol vervult en ook hier zijn het de fijne pianoklanken van Fleet waarmee de gordijnen gesloten worden en het licht gedoofd, de luisteraar heerlijk ontspannen achterlatend.
Projectmanager - Next!Als muziek eenmaal in je bloed zit, dan is het onmogelijk om er van los te...
Psychonaut - Unfold The God Man Unfold The God Man is het debuut van het Belgische Psychonaut, dat...