2020-08-11
Blues uit Scandinavië, het doet misschien wat vreemd aan, maar toen de Amerikaanse grondleggers van het genre hun muziek gingen opnemen, was het een kwestie van tijd voordat het werd opgepikt door muzikanten in het Verenigd Koninkrijk en op het Europese vaste land. Eerst lag de focus nog op covers, maar na verloop van tijd kon eigen materiaal niet uitblijven. Dat resulteerde bijvoorbeeld in een nog altijd levendige bluesscène in Nederland, waarin Johan Derksen een niet aflatende rol als pleitbezorger speelt. Zo gek is het dus niet dat dit ook in Noorwegen kan, getuige Night At The Surf Motel, het tweede album van de uit Oslo afkomstige Håkon Høye. Het kostte de Noor maar liefst zes jaar, het album verscheen in november 2019, sinds het afleveren van debuutalbum ‘Bout Time in 2013.De Noor wapent zich echter niet louter met blues, want net als op het debuutalbum wordt flink gevarieerd door soul en rock ‘n’roll aan de tracks toe te voegen. Net zoals het debuutalbum al liet horen, past de muziek regelmatig bij een film van Quintin Tarantino. Het is ook meteen waar de crux zit voor Night At The Surf Motel. Muziek koppelen aan films van Tarantino is inmiddels een dooddoener, omdat je het bij het minste of geringste wel ergens in een recensie tegen komt en daardoor kun je nauwelijks stellen dat de desbetreffende muziek echt onderscheidend, of onderscheidend genoeg is. Dit is dan ook de zwakte van Night At The Surf Motel. Het klinkt allemaal alsof we het al eerder en bovendien beter hebben gehoord. Het enige onderscheidende wat daardoor overblijft is dat de muziek uit Noorwegen komt, maar dat is niet waarom je een album aanschaft, toch?
Dat gezegd hebbende, is het natuurlijk geen ramp als de muziek niet onderscheidend genoeg is, want slecht zijn de tien tracks op Night At The Surf Motel allerminst. Zeker met de muzikale invulling is niets mis. Het album opent met ‘Junkyard Of Dreams’ zoals The Rolling Stones een album zouden openen en op ballad ‘Stay Awhile’ doet de zang wat aan die van de hedendaagse Paul McCartney denken. De lekkerste track van het album is het met saxofoonpartijen opgesierde ‘One Floor Down’. De aanwezigheid van die zwoele saxofoonsound geeft tracks als ‘You Must Believe Me’ (oorspronkelijk van Curtis Mayfield) soul, al moeten we de extra vocalen, zoals ook tijdens ‘Good Thing’, niet vergeten te benoemen. Bovendien zijn de gitaarsolo`s zoals op ‘My Darkest Hour’ en de afsluitende titeltrack dik in orde. Dat geldt eveneens voor de meeste donkere track, tussen het verder relatief luchtige materiaal, ‘Time Will Tell’.
Alles bij elkaar opgeteld kunnen we concluderen dat Håkon Høye op zijn tweede album een fijne sfeer weet neer te zetten en hij laat horen uit het juiste hout gesneden te zijn. Het is alleen jammer dat hij dit niet weet om te zetten naar een eigen, onderscheidende sound, dat zou het materiaal naar een hoger niveau tillen. Er valt dus nog wel wat te winnen.
Caroline Rose - SuperstarIn 2012 bracht de Amerikaanse Caroline Rose haar debuutalbum American...
Delise - Kleine Dingen Al vanaf haar twaalfde componeert en zingt Delise Nederlandstalige pop- en...