2020-06-24
In 2012 bracht de Amerikaanse Caroline Rose haar debuutalbum American Religious in eigen beheer uit. Toen klonk haar muziek nog meer als rockabilly, folk en country. In het openingsnummer ‘Nothing’s Impossible’ zingt Rose; "I feel as though I need a change". Die verandering - die op Loner al werd ingezet - komt op Superstar nog meer tot uiting, nu ze zich verder richting electropop beweegt. Haar creativiteit is ze gelukkig nog lang niet verloren.Inspiratie haalde zij onder meer uit cultfilms als Mulholland Drive (2001) en The Bitter Tears Von Petra Kant (1972), films met gedesillusioneerde personages met een hunkering naar faam die zichzelf gaandeweg verliezen. Het concept rondom dit album is namelijk een persoon die alles achter zich laat om op zoek te gaan naar faam. Rose zingt op dit album zodoende over het verliezen van authenticiteit. Met zwoele electropop probeert de artieste ditmaal haar verhaal vorm te geven. Ze betrekt het onderwerp ook op zichzelf en verhaalt zo over haar eigen ervaringen uit de showbusiness.
Door spannende en onverwachte twists aan haar muziek toe te voegen, zoals de overgang op het einde van ‘Nothing’s Impossible’ van uptempo synthpop naar loungy jazz. Het album heeft zo een frisse inslag gekregen. Soms legt Rose juist een beklemmende sfeer in haar nummers, waarbij een vorm van mysterie haar muziek omringt. Bijvoorbeeld door haar stem te vervormen en met schurende synths een soort van muur tussen haar en de luisteraar te bouwen. Hier komt de onbereikbaarheid van de personages uit de films waar zij inspiratie vandaan haalde terug in haar muziek. Alsof ze daarmee wil zeggen dat ze zich niet zo makkelijk conformeert aan wat de massa wil. De twee dromerige intermezzo’s lijken de luisteraar bewust even uit het verhaal te halen om zo de aandacht te resetten.
Rose speelde veel van de instrumenten, waaronder gitaren, keyboard en drums, zelf in. Heerlijk zijn de kronkelende synths in ‘Feel The Way I Want’ en het zwierige ‘Got To Go My Own Way’, twee nummers waarin Rose duidelijk maakt dat zij haar mannetje staat en doet wat ze wil. Stiekem is zij dus wel gewoon de superster uit de albumtitel. Uit de tekst van een de laatste nummers, ‘Back At The Beginning’, lijkt het even alsof de zangeres toch in oude gewoontes valt, maar ook hier is niets minder waar. Zij pakt haar demonen bij de kladden en verslaat deze met haar eigenzinnigheid.
Jan James - JustifyZangeres Jan James is geen onbekende naam voor het bluesminnende deel van...
Hakon Hoye - Nights At The Surf Motel Blues uit Scandinavië, het doet misschien wat vreemd aan, maar toen de...