2020-05-20
In een tijd waar lange bandnamen eerder mode dan uitzondering zijn, springt een bandnaam als The K. er juist weer eerder tussenuit. The K. is een Belgische rockband uit Luik, die zich sterk laat beïnvloeden door 90’s gitaarrock. Met Burning Pattern Etiquette uit 2015 wist de band al een sterke indruk achter te laten. Vijf jaar en een line-up wisseling later komen ze op de proppen met nieuwe album genaamd Amputate Corporate Art. Een album dat alternatieve (noise)rock in de lijn van het oude Nirvana en Foo Fighters mixt met sterke en stevige melodieën.Muzikaal balanceert het op het eerste gehoor tussen Nirvana, Pissed Jeans en Gallows in. Van laatstgenoemde de era met Frank Carter om precies te zijn. Over Frank Carter gesproken, ‘The Future Is Bright’ had vooral muzikaal zo afkomstig kunnen zijn van zijn laatste band met The Rattlesnakes. Daarnaast heeft The K. het onbegrensde van de twee andere benoemde bands, maar tegelijkertijd dezelfde rauwheid en intensiteit. Een blik op de albumhoes doet ook al sterk vermoeden dat ze die koppeling met Pissed Jeans zelf ook graag opzoeken.
Want intens, dat is The K. zeker. Met hun laatste album Burning Pattern Etiquette uit 2015 wisten ze al duidelijk te maken dat ze geen hipster misters dulden. Dat wrijven ze er nu dubbel en dwars in. De muziek kenmerkt zich door een dikke, met olie doordrenkte baslijn die het geheel drijft, op stoom gebracht met dampende drums en een stuurloos gitaarwerk dat daar doorheen snijdt. Ze trekken zich niets aan van wat hip is of gewenste structuren, maar kleuren.. correctie, kladderen en fletsen ruim buiten de lijntjes. En wat is dat lekker.
Want hoe vettig is ‘Shit Day’? Heel sterk hoe ze het gevoel van een ‘Shit Day’ in de sound en tekst weten samen te vatten. ‘Everything Hurts’ haalt het tempo omlaag naar een Radiohead-niveau en wordt gezongen alsof ook alles pijn doet. Met ‘Petty Profit’ wordt daar vervolgens weer zonder pardon volledig overheen gemarcheerd. Een vibe à la Pissed Jeans / Gallows vinden we terug op ‘The Rougher Aspect Of Love’. Een track die heel veel kleur krijgt door het beladen en agressieve stemgeluid van zanger Seb, die klinkt alsof er onderhuids een hoop opgekropte woede zit.
Dat is ook het absolute hoogtepunt van dit album: de zang. Iedere regel komt óf vanuit zijn tenen, óf het diepste van zijn hart, óf één van de duistere krochten van zijn hersenpan. Hij is intens, maar hij kan dus ook heel gevoelig of juist een zekere nonchalance uitstralen. ‘Swim It Better’ balanceert perfect tussen alle drie en zo zijn er meerdere voorbeelden op Amputate Corporate Art te vinden. Met zijn tien nummers geen seconde te kort of te lang en absoluut het vijf jaar wachten waard geweest.
Flying Horseman - Mothership Flying Horseman is een vijftal uit Antwerpen, bestaande uit Loesje en...
Millionaire - Applz ≠ Applz Na twee succesvolle albums begin jaren 2000, verlegde het muzikale...