2020-06-25
Flying Horseman is een vijftal uit Antwerpen, bestaande uit Loesje en Martha Maieu (beiden op percussie, synthesizer en achtergrondzang), Alfredo Bravo (drum en percussie), Mattias Cré (bas) en zanger/gitarist Bert Dockx. Voor hem is dit een welkome hereniging met deze band, naast zijn uitstapjes met jazzoutfit Ottla en de alternative, instrumentale, folkbluesrock van Dans Dans. Verandering van spijs doet eten, wellicht? Dat zou wel eens de reden kunnen zijn dat de band voor hun zesde album gekozen heeft voor een nieuwe producer: Jasper Maekelberg (Faces On TV, Balthazar, Warhaus). Na tien jaar samengewerkt te hebben met Koen Gisen als producer is de band duidelijk op zoek naar een nieuw geluid.En, is dat ook gelukt? Wat op Motherland in zijn geheel opvalt, is dat de bandleden meer de ruimte nemen om te laten horen wat zij kunnen. Dat resulteert erin dat de ritmesectie van Cré en Bravo nog niet eerder zo krachtig heeft geklonken. ‘Secrets’ met name laat horen hoe zij een middelmatig nummer tot een kolkend geheel kunnen opstuwen. Ook de samenzang tussen de beide zusjes en de zanger klinkt bezwerend en voegt wat aan het geluid toe. Sterker nog: dit is het hoogtepunt op de tergend langzame en monotone afsluiter ‘A Song That Lasts’.
Wat verder opvalt is dat de band wat radiovriendelijker overkomt. Als je opener ‘Citizen’ beluistert, dan denk je in de eerste instantie aan Editors, die samen met Interpol een nummer van Talking Heads covert. “I am a perfect image now”, zingt Dockx zelfverzekerd en het moet gezegd worden: dit is een sterk en spannend begin van het album. Met ‘Set Reset’ wordt hij overmoedig als hij ”I am back in style, like a bird on roller skates” zingt. Het is het meest funky nummer op het album en vervolgt de eerder ingezette lijn. Was de baspartij van Cré hier al strak, hij gaat los op ‘Flare, het beste nummer van de plaat. Al zorgt het 11/8 tempo ervoor dat het je het gevoel hebt naar een cover van Radiohead te luisteren.
Hierna lijkt de inspiratie weggeëbd te zijn. ‘Where Do You Live’ is niet alleen met zijn zeven minuten het langste nummer op het album, het lijkt nog langer te duren doordat de eenzijdige stem van Dockx hier niets te zoeken heeft. Gelukkig weten ze met ‘Hotel’ het ritme weer op te pakken, al wordt het niveau van het openende trio niet gehaald. De sloomheid die wordt ingezet met ‘Summer Dance’ doet verlangen naar het einde van dit album.
Twee jaar na het goed ontvangen Rooms/Ruins is Flying Horseman terug, zoekend naar een ander geluid. Hun zesde album begint heel sterk, maar naarmate het vordert, verlies je interesse. Toch maar weer terug naar het oude recept?
Compact Disk Dummies - Neon Fever DreamIn 2008 begonnen de broers Lennert en Janus Coorevits uit het Vlaamse...
The K. - Ampute Corporate Art In een tijd waar lange bandnamen eerder mode dan uitzondering zijn, springt...