2020-05-26
Zonder ook maar echt enige opwinding te veroorzaken in radioland is Seafret al bijna vijf jaar lang bezig om op een rustige manier een plekje te verwerven in de wereld van club- en festivalpodia. Zo kon het zomaar gebeuren dat je ruim een jaar geleden in Utrecht eens voor de dichte deuren van een uitverkochte De Helling stond. Ook voor De Tolhuistuin waar de band eerder dit jaar optrad was geen kaart meer beschikbaar. Het lijkt het Britse duo dus goed af te gaan. Een voornamelijk jong en vrouwelijk publiek heeft de twee al in de armen gesloten en heel soms wordt al gesproken van een voorzichtige doorbraak. Jack Sedman en Harry Draper lieten op het debuutalbum Tell Me It’s Real al merken goed overweg te kunnen met het combineren van verschillende muzikale stijlen om daarmee op vakkundige wijze folkpopliedjes te smeden. De twee beschikken over aangename, sterk op elkaar afgestemde vocalen en kunnen daarmee in zowel het kleinere, ingetogen werk als in het moderne, meer bombastische materiaal prima uit de voeten.Zo is er op Most Of Us Are Strangers dus veel mogelijk. Van de prachtig opgebouwde en sfeervol gemusiceerde titeltrack naar de akoestische ‘Girl I Wish I Didn’t Know’ en van de zwaardere elektropop in ‘Be My Queen’ of ‘Magnetic’ naar het ingetogen en breekbare ‘Why Do We Stay’. Wat opvalt is dat het toch allemaal wel heel keurig binnen de lijntjes blijft. Neem nu het radiovriendelijke ‘Love Won’t Let Me Leave’ waarin een mooi intro soepel overloopt naar een opzwepend geluid en waarin de vocalen toenemen in kracht en vervolgens…, nou niets dus. Te vaak wordt niet doorgepakt, terwijl aanvankelijk alles blijkt te kloppen.
In ‘Monsters’ zijn alle ingrediënten aanwezig om vocaal eens goed uit de bocht te vliegen zoals bijvoorbeeld zanger Yannis van Foals, die zich dikwijls in dezelfde toonregionen bevindt, daar zo vaak wel in slaagt en daarmee een extra stuk spanning meebrengt. Hetzelfde geldt precies voor ‘Can’t Look Away’, waarvan je bijna hoopt dat ze er deze keer minder harmonieus in stappen en wat vaker duelleren. Het gebrek aan spanningsveld wordt zelfs een bepalende factor en dat terwijl de liedjes echt goed in elkaar steken. Muzikaal is het ook allemaal net wat te braaf. De uitdagingen worden niet aangegaan. Te vaak is gekozen voor muzikale perfectie in plaats van het gevoel te laten leiden.
Seafret gaat er echt wel komen maar je zou de klok graag een paar jaar vooruit willen zetten. Een doorleefd, goed gerijpt geluid wordt namelijk node gemist. Wie weet wordt het dan misschien ook nog interessant voor een wat ouder publiek.
Damir Imamovic - Singer Of TalesHet is niet vaak dat een album een inkijkje geef in een volstrekt unieke...
Compact Disk Dummies - Neon Fever Dream In 2008 begonnen de broers Lennert en Janus Coorevits uit het Vlaamse...