2020-06-04
Als je tegenwoordig met pijn en moeite drie pianotoetsen en twee gitaarsnaren weet te raken, ben je al een multi-instrumentalist en als je een keer buiten de lijntjes kleurt, ben je een muzikale duizendpoot. Als “echte” muzikale duizendpoot of multi-instrumentalist zit je dan ineens weggestopt in een hokje met mindere goden. Dan zal je zeggen; kwaliteit komt altijd boven drijven, maar dan moet de luisteraar wel de bomen in het bos kunnen ontwaren. Laten wij een poging doen om je een beetje op weg te helpen.Nnamdï is een Nigeriaanse Amerikaan wiens ambities werden gevormd in de DIY gemeenschap in Chicago. Hij componeert, produceert en performed en heeft met Sooper Records ook zijn eigen label. DIY zorgde ervoor dat Nnamdï terecht als een multi-instrumentalist kan worden bestempeld. De veelzijdige muzikant zit dan ook in verschillende projecten met uiteenlopende genres. Hij tourde als drummer met Monobody, een jazz-fushionproject, met hardcoreband Itto, eveneens als drummer, door Europa en speelde bas in Nervous Passenger en rapt in math-raptrio The Sooper Swag Project. Tussen de dozijnen tours met vijftien bands door, leverde Nnamdï vanaf 2013 een EP en BRAT meegerekend, nog vier albums met solowerk af.
Het solowerk is net zo divers als het zojuist geschetste totaalplaatje. Waar we op EP Despondent een rariteitenkabinet van postpunk kregen voorgeschoteld, verschijnt op de volwaardige albums een steeds weer ontwikkelende vorm van hiphop, die bestaat uit math-rockritmes, complexe gitaarriffs, autotune vocalen en jazz. Het is kleurrijk, onvoorspelbaar, vindingrijk, verfijnd en de teksten zijn zowel geestig als kritisch. Bootie Noir (2013) en opvolger Feckin’ Weirdo(2014) waren nog ruw en ongepolijst, terwijl DROOL (2017) meer in balans en toegankelijker was.
Ook op BRAT komt Nnamdi minder grillig voor de dag, maar in tegenstelling tot zijn voorganger is BRAT melodieuzer en is er meer cohesie. Het blijkt het resultaat van de persoonlijke beleving van de ontwikkelingen rondom DROOL, want dat succes confronteerde Nnamdi met wat succes doet in tijden van sociale en politieke spanningen. Hij verwerkte dit in tracks als ‘Glass Casket’, ‘Gimmie Gimmie’, en ‘It`s Ok’ Daarnaast lijkt ook het Nigeriaanse bloed ruimte te krijgen, want het gitaarloopje en de drums op opener ‘Flowers For My Demons’ en het gitaarwerk op het mooie, sfeervolle ‘Perfect On My Mind’ en de ijzersterke afsluiter ‘Salut’, klinken Afrikaans. ‘Salut’ staat ook meteen symbool voor een andere aspect wat op BRAT meer is vertegenwoordigd: Nnamdï zingt meer en dat is helemaal geen straf. Op het stevige ‘Semantics’ laat hij horen dat de raps er desalniettemin nog steeds toe doen. Het is een donker hoogtepunt, en een van de zeldzame momenten dat Nnamdï zijn ingetogen raps en zang inruilt voor agressie.
Zo toegankelijk als op BRAT heeft Nnamdï niet eerder geklonken. Na het onverwachte succes van DROOL heeft Nnamdï de kans gekregen om van zijn muziek te kunnen leven en hij durft de stap naar een groter publiek te zetten. En dat zonder zijn complexe, avontuurlijke composities over boord te gooien, maar verfijning en verdieping toe te voegen. Een topplaat!
Mint Julep - Stray FantasiesOh jee, toch niet weer zo’n koppeltje dat maar geen genoeg van elkaar kan...
Damir Imamovic - Singer Of Tales Het is niet vaak dat een album een inkijkje geef in een volstrekt unieke...