2020-06-07
Nap Eyes is een Canadese indierockband uit Halifax, Nova Scotia. Na jarenlang albums live in een woonkamer te hebben opgenomen, is de tijd gekomen om een album op te nemen in een echte studio. Producers Jonathan Low (bekend van o.a. The National) en James Elkington (Joan Shelley) hebben Nigel Chapman (zang/gitaar), Seamus Dalton (drums), Josh Salter (bas) en gitarist Brad Loughead de Long Pond Studio in New York ingekregen. Het zal voor de fans van het eerste uur wel even wennen zijn om hun band in hi-fi te kunnen beluisteren.Hun vierde album, Snapshot Of A Beginner, geeft de luisteraar een kijkje in het hoofd van Chapman, die het individualisme in al zijn facetten beschouwt. Dit begint al direct op ‘So Tired’, waar hij tegen zichzelf praat: “Nigel you’re so scared / Of people trying to control your life and criticize you / Change what you do”. Op ‘Mystery Calling, stelt hij zichzelf de vraag ”If you don’t look at yourself, who’s going to be the one? If you don’t try to figure it out, who’s going to do it for you?”. Hij deelt ons zijn grootste zorg: om opgesloten te worden en als individu je eigen wil op te moeten geven. “What would that make you feel like / If you couldn’t do the things that you like to do anymore / ‘Cause you were in prison?”,vraagt hij zich af op ‘If You Were In Prison’.
Het klinkt allemaal erg zwaar en dat wordt ook nog eens grotendeels monotoon ten gehore gebracht. Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes: het sarcastische ’Mark Zuckerberg’ brengt enige soelaas. Hier wordt de koning van social media op de hak genomen met allerlei fake wetenswaardigheden: “Is Mark Zuckerberg a ghost? / ../ What does he do with all that sand? / He collects sand right? / I think I read that somewhere”. Interessant genoeg is dit het enige nummer op het album wat niet geschreven is door Chapman, maar door jeugdvriend Caleb Glasser.
De band lijkt het allemaal wel welletjes te vinden en komt nergens echt los of nog erger: nergens uit de verf. Het kabbelt maar voort. Aan het einde van ‘Primordial Soup’ lijkt het er even op dat de band opstandig wordt, maar dit is van korte duur. Op het beste nummer van het album, ‘Real Thoughts’, weet de band heel natuurlijk de overstap van een ‘Paint It Black’-achtige start naar een typisch War on Drugs gelijkend nummer te gaan. Maar in tegenstelling tot deze band weet Nap Eyes het niet lang boeiend te houden.
Het is niet elke band gegeven om tot een volwassen product te komen. Ook Nap Eyes lukt het niet om zonder meer de overstap van woonkamer naar een professionele opnamestudio te maken. Laten we hopen dat ze nog een kans krijgen en zoals ze zelf op ‘Dark Link’ (het cadeautje voor de die hard fans) zingen: “There's no chance of giving up / There's only getting up again." We gaan het zien.
Hilary Woods - BirthmarksDe altijd moeilijke tweede plaat blijkt telkens weer een worsteling en de...
Mint Julep - Stray Fantasies Oh jee, toch niet weer zo’n koppeltje dat maar geen genoeg van elkaar kan...