2020-11-29
Het is niet gek als je bij de eerste tonen van Only Fighters Left Behind van Driftwood denkt dat we hier te maken hebben met een Britse elektronicagroep die zijn sporen al ruimschoots verdiend heeft. Old-school triphop of elektronische geluiden die op King Of Limbs van Radiohead niet zouden hebben misstaan: weinig suggereert dat dit het debuutalbum is van het Vlaamse collectief dat gevormd wordt door Sam De Bock, Patricia Vanneste (ex-Balthazar) en Sam Pieter Janssens. Al snel wordt wel duidelijk dat dit voor het trio een belangrijke valkuil scheelt.Want waar de grote triphop-groepen van weleer nogal eens tegenaan lopen, is dat ze terug proberen te grijpen naar de diepgang en urgentie van de hoogtijdagen van het genre en daardoor behoorlijk aan creativiteit inleveren. Zonde, want het is bij uitstek een genre van het hier en nu, waarbij grenzeloze creativiteit hoog in het vaandel staat. Driftwood begint echter met een schone lei: de band heeft niets te verliezen en laat zich creatief helemaal gaan. Dit levert al vroeg op de plaat geweldige nummers op. Zo is ‘The Raven’ door de breekbare zang, het vioolspel en de doorlopende beat prachtig geworden.
De zang wordt afwisselend verzorgd door Sam De Bock en Patricia Vanneste. Waar de stem van Patricia aanvoelt als een warm bad, daar moesten we aan de stem van Sam nog wel even wennen. Op een aantal nummers lijkt het alsof hij net iets te hard zijn best doet om zijn stem zwaarder en dieper te laten klinken dan die is. Gaandeweg horen we echter dat het bereik van zijn stem een stuk groter is en voorziet hij onder meer het topnummer ‘Lavaland’ van fijne vocalen. Bundelen Patricia en Sam hun krachten, dan begint de sound te lijken op een toegankelijkere versie van Puscifer.
Hoewel Only Fighters Left Behind altijd als een volwaardig album voelt, wordt tussen de nummers veel gevarieerd. Rustigere tracks als ‘Framework’ (horen we daar nou ‘Engel’ van Rammstein?) en ‘Avalon’ wisselen de meer uptempo tracks af. Massive Attack voelt nooit ver weg, maar het drietal weet op ieder nummer echt een eigen stempel te drukken. Naast eerdergenoemde hoogtepunten zijn ook het titelnummer en ‘Whiplash’ bijzonder fijne composities geworden.
Only Fighters Left Behind is misschien niet voor iedereen. Ondanks de elektronische/dance-achtige invloeden lijkt het geheel toch net iets te creatief voor de gemiddelde popliefhebber. Dat neemt niet weg dit album voor andere muziekliefhebbers wel eens een van de spannendste releases van het jaar zou kunnen zijn. Dat Driftwood verrast met zo’n sterk debuut is een understatement. Wij vullen hem in elk geval vast met potlood in voor de eindejaarslijstjes.
Douglas Dare - Milkteeth Milkteeth is het derde album van de Engelse singer-songwriter Douglas Dare...
Drama - Dance Without Me Liefdesverdriet biedt een hoop muzikanten inspiratie. Zo ook het uit Chicago...