2020-06-26
”What happens when an abrasive rock trio trades guitars for synths, cranks up the beats and leans into the everyday anxieties of simply being a functioning human in the 21st century?”, vraagt het label Sub Pop bij de introductie van het tweede album van Moaning. Na beluistering van Uneasy Laughter, is het eerste dat je binnenvalt: een Interpol revival. Het kan bijna niet anders dan dat zanger Sean Solomon zijn inspiratie heeft gevonden in Paul Banks (Interpol). De timing, intonatie en uithalen klinken vrijwel hetzelfde. Vooral in het snel herhaalde refrein van ‘Make It Stop’ is de overeenkomst groot. Maar daar houdt het niet bij op. Ook het basspel van Pascal Stevenson draagt bij aan de gelijkenis. Zelfs de snelle fills op snare of toms van drummer Andrew MacKelvie passen volledig in het plaatje. Na een paar keer luisteren hoor je echter ook duidelijk de verschillen en weten ze die associatie gedeeltelijk van zich af te schudden.Hun eerste album Moaning (2018) klonk een stuk ruiger en minder gepolijst. Door de strakke ritmes en de gitaar in overdrive deed het denken aan de post-punk sound van Gang Of Four. De introductie van synthesizer op de opvolger voegt een extra dimensie toe aan de muziek. Vooral opener ‘Ego’ klinkt erg goed. Door het flanger-pedal op de gitaar en de synthesizerstrings roept het wel meteen de sound van The Cure op. Wat opvalt is dat de zang meer naar de voorgrond is gemixt, minder verscholen. Dat past bij de openheid van Solomon, die tijdens de opnames van dit album ‘vierde’ dat hij een jaar van de drank af was. De nuchterheid leidde tot zelfreflectie en introspectie. Dat uit zich in zijn teksten over hoe zijn drankverslaving zijn leven ruïneerde, en hoe hij van zichzelf walgt. Een dankbaar onderwerp, waarin meer mensen zich zullen herkennen dan je lief is.
Moaning heeft een stormachtig debuut gemaakt, niet in de laatste plaats door de uitgekiende begeleiding van label Sub Pop. Hun vernieuwde sound is nog steeds lekker stuwend door het stevige tempo van drum en bas. Met hun stijl hebben ze zich een plek veroverd in de hoek van de post-punk revival. Zij hebben de afgelopen twee jaar tussen gevestigde bands op de grootste festivals gespeeld, zowel in de US als in Europa. Met Uneasy Laughter laten zij horen dat zij zich verder hebben ontwikkeld en de grote verwachtingen waarmaken. Het is te hopen dat het verloren festivalseizoen van 2020 hun opmars niet stuit.
Elder - Omens Elder klinkt op het nieuwe album Omens behoorlijk - sorry voor het woord...
Sink Ya Teeth - Two Je moet toegeven dat een pakkende naam voor een album verzinnen niet de...