2020-08-11
Voor een nieuwe band zou de naam Flugroove wel een gewaagde keuze zijn geweest in de huidige omstandigheden. Maar deze band bestaat al meer dan 20 jaar. Daardoor is het nu gewoon een bijzondere timing dat hun tweede album Reinsonation tijdens de Corona-pandemie uitkomt. Het vorige album en tevens debuut Like Brethren is uit 2005. Wat bezielt Frans van Gastel en Willem Janssen om na 14 jaar de draad weer op te pakken?Toen Flugroove in 1998 ontstond was chill-out muziek big business. Bands als Groove Armada drongen er zelfs mee in de hitparades door. In hun beginjaren maakten zij een paar EP’s en traden zij als vijfkoppige band op tijdens shows en festivals. Na het uitkomen van het debuutalbum viel de groep eind 2006 plotseling uiteen. Maar de drijvende krachten, Van Gastel en Janssen, bleven al die tijd contact houden en werkten meermaals samen in verschillende andere projecten.
Hun nieuwste album Reinsonation noemen zij zelf ambient indietronics. Door de melodieuze elektronische muziek zonder zang kun je het ook gewoon scharen onder de grotere noemer van downtempo. Hun werk wordt gekenmerkt door mellow beats en een duidelijke rol voor de baslijnen. Niet verwonderlijk als je weet dat van Gastel drummer is en Janssen bassist. Het album trapt af met ‘Chance Traveller’, een trage beat en een simpel herhalend baslijntje vormen de kern. Het weet niet echt te pakken. ‘Mirrors’ met z’n oosterse sfeer klinkt meteen al een stuk aantrekkelijker. ‘Spirals’ neigt naar neoklassiek en doet denken aan Nils Frahm. En zo wordt er uit allerlei hoeken muziek bij elkaar gebracht, die grappig genoeg toch een eenheid weet te vormen.
Flugroove levert een album af waar geluidstechnisch weinig op valt aan te merken. De productie klinkt gewoon goed. De vormgeving is dankzij Van Gastel ook dik voor elkaar. Maar muzikaal is het album niet erg onderscheidend. De nummers klinken lekker hoor, en je kunt het moeiteloos op een chill feestje draaien, maar het biedt te weinig om je aandacht vast te houden bij actief luisteren. Daarvoor kabbelt het gewoon te lang door. Kippenvel en rillingen blijven dan ook uit. Gelukkig hebben de heren wel de tijd mee, want instrumentale elektronica met cinematografische kwaliteiten heeft een eigen publiek. Kennelijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan.
The Dirty Denims - Ready, Steady, Go! ”Is dit Joan Jett?” Het is de eerste reactie thuis, bij het luisteren naar...
Tobin Sprout - Empty Horses Tobin Sprout was jarenlang de rechterhand van Robert Pollard in Guided By...