2020-09-20
Mike Polizze is een muzikant die tot nu toe enige faam had als gitarist in noisebands Purling Hiss en Birds Of Maya. Bands die niet al te bekend zijn en dat geldt eigenlijk ook voor Polizze die uit Philadelphia komt. De namen gaan al wat meer leven wanneer je weet dat Polizze een goede vriend is van Kurt Vile, de muzikant en producer die we nog kennen van The War On Drugs. Vile heeft dan ook een vingertje in de pap op Long Lost Solace Found, de eerste soloplaat van Polizze. Daarnaast is de plaat geproduceerd door Jeff Ziegler die onder andere werkte voor The War On drugs en Alison Crutchfield.Voor Long Lost Solace Found is Polizze achter zijn dikke noisy gitaarmuur vandaan gekropen om de akoestische gitaar ter hand te nemen en twaalf dromerige, door hem zelf geschreven, folky liedjes te vertolken. De dromerigheid van de liedjes wordt nog wat versterkt door de teksten over het vervliegen van de tijd en mijmeringen over vroeger. Onderwerpen die wel passen bij een singer-songwriter. Ondanks dat zit er in de muziek van Polizze wel kleine duistere randjes die verraden dat hij normaal wat harder van leer trekt.
Soms doet de vintage folk wel wat denken aan iets van Pink Floyd oprichter Syd Barrett (‘Edge of Time’ en ‘Sit Down’) terwijl over het hele album een sfeertje hangt dat wel wat aan de psychedelische folk van Espers doet denken. Het tempo is vaak loom en traag, maar een enkele keer gaat het tempo iets omhoog (‘Rock On A Feather’). Dat Polizze niet de allerbeste zanger is, wordt in een track als ‘Marbles’ wel heel duidelijk, maar in de meeste tracks wordt de zang wat meer weggemoffeld in galm. Polizze kan overigens best een aardig deuntje gitaar spelen, dat maakt het instrumentaaltje ‘D’Modal’’ duidelijk. Verder horen we Kurt Vile ook nog regelmatig zijn steentje bijdragen op de dobro slide en zelfs trompet in het vredig voortkabbelende ‘Revelation’, ongeveer het meest toegankelijke nummer op dit album.
Long Lost Solace Find is als een zomerbriesje en zal inderdaad geen storm ontwikkelen in muziekland, daarvoor is het allemaal net iets te vrijblijvend en weinig onderscheidend. Desondanks een lekker loom album om van te genieten in een lekker nazomerzonnetje met een goed glas in de hand.
James Elkington - Ever Roving EyeHet debuutalbum van James Elkington uit 2017 bleek in het folkrockgenre tot...
The Dirty Denims - Ready, Steady, Go! ”Is dit Joan Jett?” Het is de eerste reactie thuis, bij het luisteren naar...