2020-09-02
Girl Friday is een vreemde band die er moeite mee heeft om zich aan de regels te houden. En terecht. Muzikaal worden ze omschreven als Robert Smith (The Cure) die is gaan surfen met Iggy Pop. Het vat de spicy spirits van deze vier dames goed samen. Alles wat door de maatschappij naar de zijlijn geschoven wordt, wordt door de band aan de kaak gesteld. Dat doen ze met gedurfde en dramatische gitaarlijntjes in combinatie met sterke vocale harmonieën op hun debuutplaat Androgynous Mary.Een ‘girl friday’ is volgens Urban Dictionairy een vrouw die dingen voor elkaar krijgt. Een manusje-van-alles dat werkelijk alles aan kan en waar je echt op kunt rekenen. Dat geeft de band een vrijkaart om lekker te doen zoals hun dat goed dunkt. Girl Friday speelt graag met verwachtingen en buigt die graag om. In dat opzicht is de titel van de openingstrack ‘This Is Not The Indie Rock I Signed Up For’ een goede samenvatting van de plaat. Al helemaal als ze hierop meteen met de voltallige band een mentale breakdown lijken te krijgen.
‘Eaten Thing’ krijgt op zijn beurt een spooky outro, nadat ze bezongen hebben dat ze de persoon in kwestie willen opeten. Letterlijk of figuurlijk is nog de vraag. Om dan vervolgens liefelijk verder te gaan met een kalmerend gitaarriedeltje in ‘Public Bodies’. Waar dan wel weer even later op lompe wijze de basgitaar in gepompt wordt. En net als je denkt dat je weet hoe het gaat, gooien ze het tempo omhoog.
Mocht je je nog afvragen waar de band op uit is, dan krijg je daar antwoord op met ‘Earthquake’: “I just wanna feel like an earthquake, everything is boring for fuck’s sake!” Weliswaar geen aardbeving op het niveau qua volume en intensiteit, maar de passie zit er zeker in. Zoals uit bovenstaande blijkt, zijn ze op tekstueel gebied lekker rauw. ‘Clotting’ doet dat ook. Wat een pure heartbreakballad lijkt, krijgt een duister randje met: “I heard you say you’re all alone, I’d wring my own neck raw refusing to atone.”
De zang springt er tussen uit, waarbij het merendeel met twee of meer stemmen gezongen wordt. Het zijn deze vocale harmonieën waarmee Girl Friday zich met gemak tussen de grijze massa uit wurmt. Dit geeft een bijzondere uitwerking op de nummers, waardoor de zang juist meer onderdeel van de muziek wordt. De impact van somberheid en eenzaamheid is dan ook des te groter als er op ‘Favorite Friend’ nog maar één stem te horen is.
Androgynous Mary eindigen ze op een positieve met ‘I Hope Jason Is Happy’: “You’ve got to fight to keep your breath in this world.”. Een track die door zijn simpele muzikale opbouw echt aanvoelt als outro voor het album. Androgynie is de combinatie van mannelijke en vrouwelijke kenmerken tot een dubbelzinnige vorm, waarbij het niet meer tot het één of ander te rekenen is. Dat geldt ook voor Androgynous Mary, en dat is wat het album zo sterk maakt.
No Joy - Motherhood No Joy is een Canadese band die zich op het snijvlak van shoegaze en...
James Elkington - Ever Roving Eye Het debuutalbum van James Elkington uit 2017 bleek in het folkrockgenre tot...