2020-09-12
Altijd willen weten hoe het is om als een vrouw door het leven te gaan? Dan is het tweede album van Sarah Walk een uitgelezen kans om dit ervaren. Zoals ze onlangs in een interview verwoordde: “This is an album about being marginalised, being a woman, learning how to set boundaries without apology and being confident without feeling guilty for it. Learning how to love wholly without expectation.” De nummers op Another Me zijn te zien als een muzikale reis door een periode van uitdagingen en veranderingen. Ging haar debuut Little Black Book [2016] nog voornamelijk over haarzelf en haar coming out, hier gaat ze een stap verder en breekt ze een lans voor alle vrouwen.Walk groeide op in Minneapolis en studeerde aan de Berklee College of Music in Boston, waar ook andere sterke vrouwen hun muzikale roots hebben (St Vincent, Aimee Mann, Melissa Etheridge). Hierna reisde ze veel tussen Los Angeles en Londen, waar ze door het One Little Indian platenlabel werd opgepikt. Na eerst met Steve Brown (Rumer, Laura Mvula) te hebben samengewerkt, zocht ze voor haar tweede album een andere producer. Leo Abrahams (Regina Spektor, Belle and Sebastian, David Byrne, Brian Eno) werd de uitverkorene. Zijn inbreng verklaart ook waarom Walk haar gitaar verruilt heeft voor piano en experimenteert met synthesizer.
Het album opent zeer sterk met het ‘Unravel’, wat direct de lat hoog legt. Met de eerste zinnen laat ze duidelijk horen dat ze er geen doekjes om windt. “Nothing’s hurt me more than men that grew up with no consequences, why is it my job to fix this mess? You’re always ready to defend, you hear my concern as anger, an no-one wants an angry woman”. Met jaren tachtig in herinnering brengende synthpopliedjes als ‘What Do I Want’ en ‘Another Me (Fix Myself)’ brengt zij ons langzaam in een hitgevoelige roes, waar geleidelijk de sleet in raakt. Na het met synthesizers overladen ‘Nobody Knows’ wordt duidelijk dat zij de verwachtingen die zij met de eerste nummers gewekt heeft niet langer waar kan maken. Weet zij ons nog even wakker te schudden met elektrische gitaaruithalen op het a-typische ‘The Key’, hierna zijn enkel ballades die te eentonig zijn om lang te boeien.
Walk experimenteert wat meer op haar tweede album, wat in haar te prijzen valt. Het is jammer dat ze, na een uitstekend begin, de aandacht van de luisteraar niet weet vast te houden. Hopelijk brengt een volgende producer daar verandering in.
Winter - Endless Space (Between You & I)Wie herinnert zich de videoclip ‘Clouds Across The Moon’ van de RAH Band uit...
Katie von Schleicher - Consummation Op haar tweede album Shitty Hits uit 2017 liet Katie Von Schleicher horen...