Deerhoof - Future Teenage Cave Artists Recensie op Podiuminfo

2020-09-26 Het gebeurt binnen de hedendaagse popmuziek niet zo heel veel meer dat artiesten eens lekker buiten de lijntjes kleuren. Toegankelijke popmuziek brengt nu eenmaal meer geld in het laatje dan muziek die schuurt, piept en kraakt. Het is dan ook zeer te waarderen dat artiesten, die hun ziel en zaligheid in de composities leggen, opnemen wat ze zelf willen en niet wat het grote publiek wil.

Een ding is zeker: het Amerikaanse Deerhoof zal inderdaad nooit een groot publiek bereiken. Ook met het vijftiende album met de titel Future Teenage Cave Artists zal de in 1994 opgericht band geen potten gaan breken. Dat zal dan misschien niet eens aan de composities liggen, al zijn die bepaald niet toegankelijk te noemen, maar vooral het lo-fi geluid zal menigeen te veel worden. Veel van de muziek is opgenomen met de microfoon van een laptop, om maar eens wat te noemen. Behalve dat de bijna kinderlijke zang van de Japanse zangeres Satomi Matsuzaki je moet liggen klinken de instrumenten ook niet bepaald prettig. Inderdaad het piept en kraakt dat het een lieve lust is en het zal voor lang niet iedereen te behappen zijn.

Over de muziek; die beslaat een spectrum van zoete pop, noise, psychedelica, en avant-garde, voorzien van de nodige cynische teksten met vaak een hoofdrol voor de bas van Matsuzaki. In een hokje stoppen gaat dus nooit lukken. De opener ‘Future Teenage Cave Artists’ klinkt eigenlijk nog wel redelijk toegankelijk. Het hierna volgende ‘Sympathy For The Baby Boo’ laat een kinderstemmetje horen terwijl de gitaar niet gestemd lijkt. Het springerige ritme verhoogt de ‘feestvreugde’.

Ook vreemd is ‘O Ye Saddle Babes’ dat een soort bluesrockschema volgt, waar te pas en te onpas een gitaarriedel, die op het eerste gehoor er helemaal niet bij past, door heen tettert. ‘Zazeet’ is een track die opvalt door een dissonant jazz ’n roll motiefje. De track die nog het meest naar een normaal rocklied gaat is ‘Damaged Eyes Squinting into the Beautiful Overhot Sun’, maar door het erbarmelijke geluid kun je ook hier amper van genieten. De drie minuten durende dissonante pianoriedel aan het einde voegt verder weinig toe aan deze plaat die bij de liefhebbers van lo-fi waarschijnlijk als de beste muziek ter wereld wordt ervaren. Inderdaad heeft de muziek haar momenten en wordt de boel door de stem van Matsuzaki goed bij elkaar gehouden, maar door het erbarmelijke geluid beleef je hier weinig lol aan.

Recensent:Jan Didden Artiest:Deerhoof Label:Joyful Noise