2020-08-28
Becca Mancari is een Amerikaanse indiefolkmuzikant met Ierse, Italiaanse en Puerto Ricaanse wortels. Ze groeide op in een streng christelijke gemeenschap op Staten Island, New York, waar haar seksuele geaardheid niet door de beugel kon. Daarom verliet ze de stad op jonge leeftijd en trok door onder ander Arizona, Florida en India om uiteindelijk in Nashville, Tennessee, vaste grond te vinden. In 2017 nam ze daar haar debuut Good Woman op, dat bejubeld werd om de Americanasound. Onlangs is haar tweede album uitgekomen, dat meer indie dan country is.Op The Greatest Part uit Mancari de worsteling die ze doormaakte als lesbische vrouw in een strikte omgeving en een traditionele familie. “This record was the hardest thing I’ve ever had to write. At the same time, it was also the most freeing”, aldus de zangeres. Het album is zeker geen verzameling sad songs maar een cd met aan de ene kant opgewekte synthgeluiden en Mancari’s heldere stem en aan de andere kant veel herhalende teksten en te losstaande gitaargeluiden.
Eerst de mindere punten. Opener ‘Hunter’ draait om twee strofen van zeven en vier zinnen die elkaar afwisselen. Een stukje ervan is: “Letters in the mailbox/Say I'm gonna hunt you down/I'm gonna hunt you down.” De inhoud is triest, zeker als je bedenkt dat ze dit hoogstwaarschijnlijk zelf heeft meegemaakt, maar het nummer verrast door de herhaling niet. Voordat het gedeelte van vier zinnen, het refrein, te horen is, klinkt steevast een te noisy elektrische gitaar. Dit harde instrument past niet zo goed bij het nummer. Ook in de tweede track ‘First Time’ staat de redelijk eenvoudige gitaarsolo op zichzelf en zijn er tekstuele herhalingen. Zelfs in muzikaal toppertje ‘Lonely Boy’ wordt de zin “are you a lonely boy” tot vervelends toe herhaald.
Afgezien van de tekst zit ‘Lonely Boy’ muzikaal gezien goed in elkaar. Het is een experimenteel nummer met speelse synthesizergeluiden. De invloed van producer Zac Farro, tevens drummer van Paramore, is hier goed te horen. Op het rustige, zachte ‘Tear Us Apart’ klinkt mooi akoestisch gitaarspel en afsluiter ‘Forgiveness’ laat je als luisteraar toch nog een beetje voldaan achter. Dit laatste nummer met enkel zang en zacht gitaarspel raakt je het meest van het hele album. Hierdoor rijst de gedachte dat Mancari snel uit de indievijver gered moet worden en eenmaal opgedroogd een prachtige duit in de zak van het folkgenre kan doen.
Dougie Poole - The Freelancer`s Blues The Freelancer’s Blues is het tweede album van de in Brooklyn wonende...
Caleb Landry Jones - The Mother Stone Bij zingende acteurs is het eindresultaat zelden meer dan de som der delen....