2020-09-07
Rafael Anton Irisarri is een eigentijdse, experimentele componist van ambient, drone en elektronische muziek. Voor de meeste muziekliefhebbers zal hij eerder bekend zijn als producer en mastering engineer, met een groot aantal projecten achter zijn naam. Zo was hij de engineer voor het Glass album van Ryuichi Sakamoto en Alva Noto in 2016 en was hij de verantwoordelijke master op het vorig jaar uitgebrachte Pianoworks van Eluvium. Toen hij nog in Seattle woonde, was hij de curator voor het Decibel Festival, waar ambient, leftfield techno en experimentele muziek bij elkaar kwamen. In 2011 zette hij zijn eigen festival Substrata op in een omgebouwde kapel, waar een aantal modern klassiek artiesten hun doorbraak in de US aan te danken hebben (Nils Frahm, Jacaszek). Sinds hij zijn eigen Black Knoll Studio in New York heeft weten vele artiesten hem te vinden. Zo werkte hij met Julianna Barwick, Steve Hauschildt, Tycho en onlangs met Inventions.Naast vier albums onder het alias The Sight Below, is Peripeteia zijn veertiende album onder zijn eigen naam en hij debuteert hiermee op het Dias Records label. Dat zou de titel (een onverwachte ommekeer van omstandigheden) kunnen verklaren. Het zou ook kunnen zijn dat Irisarri door de COVID-19 situatie wat meer tijd heeft voor zijn eigen werk. De muziekstijl is feitelijk niet veranderd: het album borduurt voort op de lijn die ingezet is op voorganger Solastalgia, al zijn hier de melodieën wat directer en neigen meer naar de duistere kant van metal en klassiek.
Het album laat zich het best in twee gedeeltes beluisteren en lijkt dan ook voorbestemd als vinyluitvoering. De eerste helft start met het sombere, donkere ’I Still Have The Sun To Cast A Light’ en komt tot stilstand met een haast optimistisch klinkende ‘Arduous Clarity’, wat enigszins doet denken aan het werk van Jon Hopkins. Daarvoor heb je wel de zwaarste compositie op het album moeten doorstaan: ‘Mellified’, met vocale inbreng van Yamila.
De tweede helft van het album heeft hij bewaard voor zijn beste werk. Van het langzaam opbouwende ’Refuge/Refuse’ met gitaarwerk van Orlando Méndez, die eerder samenwerkte met andere elektronische virtuoos Steve Hauschildt; de ritmische bas van ‘Yearn’; het hoogtepunt ‘Fright And Control’, met zijn angstwekkende, zware pulserende elektronica en de kalmte van afsluiter ‘Vanishing Points, het maakt allemaal duidelijk dat hier een groots artiest aan het werk is.
Wie denkt dat ambient een muzikaal behang is voor reclames of film, zou dit album eens via de koptelefoon moeten beluisteren. Irisarri zorgt ervoor dat het genre niets van zijn experimentele kracht verliest en veel meer is dan synthesizerloops. De acht nummers zijn opgenomen in Buenos Aires, Brussel, London, Stockholm en uiteraard gemasterd in zijn eigen studio in New York. De vervelende omstandigheden hebben ertoe geleid dat Irisarri weer eens, noodgedwongen of niet, de tijd kon nemen om een eigen album te maken. Daar kunnen wij alleen maar blij om zijn.
Khruangbin - MordechaiHet trio uit Texas dat bestaat uit Laura Lee, Mark Speer en Donald ‘DJ”...
Maserati - Enter The Mirror Ze bestaan al enige tijd maar de fans van Maserati hebben maar liefst vijf...