2020-11-04
Haïti is jammer genoeg vooral bekend door talloze natuurrampen en de allesverwoestende aardbeving in 2010 waarbij veel mensen om het leven zijn gekomen. Voor velen is het even zoeken op de wereldkaart waar Haïti precies ligt; laat staan dat we artiesten kennen uit dit land. De 49 jaar oude zangeres Moonlight Benjamin komt uit Haïti en woont momenteel in Frankrijk. Het is opvallend genoeg geen artiestennaam maar haar echte naam, welke ze kreeg van haar adoptievader. Hij noemde haar ‘het licht van de toekomst’: Moonlight Benjamin. Ze groeide op in een weeshuis waar veel kerkgezang klonk, wat haar inspireerde om zangeres te worden. Ze heeft een keiharde jeugd gehad en door muziek en voodoo vond ze uiteindelijk haar vrijheid. Op latere leeftijd is ze naar Frankrijk verhuisd waar ze jazz studeerde en kennismaakte met de Europese rockmuziek. Tegenwoordig is Benjamin naast zangeres ook voodoopriesteres!
Na 12 jaar jazz te hebben gespeeld was haar debuut Siltane uit 2018 een schot in de roos: een eigen stijl en geluid leek te zijn gevonden. Haar teksten gaan voornamelijk over de onrust en onstabiliteit in haar thuisland. Inmiddels is haar tweede album uitgekomen: Simido en blijkt wederom een schot in de roos. Haar Franse band speelt retestrakke ritmische rootsrock; vrij basic maar recht uit het hart. Hierdoor krijgt Benjamins bariton stem alle ruimte en dat is precies de bedoeling. Het gitaarwerk van de twee gitaristen vult elkaar fraai aan. Een korte voorstelronde: Matthis Pascaud en Matthieu Vial-Collet op gitaar; Quentin Rochas op basgitaar en Bertrand Noël op drums - allen uit Parijs.
De band trapt af met het geweldige ‘Nap Chape’; rollende drums en surfgitaren zorgen voor een lekkere dansbare sound. Hier bovenop komt een dijk van een stem die je omverblaast; je hebt geen idee wat er wordt gezongen maar het is zeer aanstekelijk. Deze koers wordt voortgezet met het frisse ‘Ki Nouvèl’ waarna het wat tragere en bijna 7 minuten durende ‘Salwe’ op een gegeven moment wel wat langdradig wordt. De aandacht is weer helemaal terug bij ‘Pale Pawòl’ en de titeltrack ‘Simido’. Dit zijn absolute hoogtepunten: volop melodie, mooi gitaarwerk, prachtige zanglijnen en fraai opgebouwd. Hierdoor betrap je jezelf als luisteraar er op dat de repeat-knop na deze tracks bovengemiddeld vaak wordt ingedrukt. ‘Pye Poudre’ is een wat kalmer liedje wat blijft boeien. ‘Belekou’ is een wijk in Port-au-Prince (Haïti) en gaat over de gangs die daar de dienst uitmaken, waardoor deze song een bijzondere lading krijgt. De iets te vrolijke afsluiter ‘Kafou’ - als eerbetoon aan de Haïtiaanse muziek - is ergens een vreemde eend in de bijt op deze nieuwe plaat.
Verschillende recensenten noemen het bluesmuziek (er zijn zeker invloeden uit de blues) maar eigenlijk is het vooral rockende ritmische wereldmuziek. Het enige jammere is dat het op een gegeven moment een beetje voortkabbelt. Een ingetogen ballad ontbreekt en/of een wat meer gedurfder uitstapje. Dat zou Moonlight Benjamin als artiest nog interessanter maken. Feit is dat Simido een geslaagde opvolger is geworden; zeker voor luisteraars die eens wat anders willen horen.
Manuel Fernandez - Caminare Manuel Fernandez is een Spaanse zanger die met Caminare een heerlijk...
Khruangbin - Mordechai Het trio uit Texas dat bestaat uit Laura Lee, Mark Speer en Donald ‘DJ”...