2020-09-19
Wat moet het heerlijk zijn om je eigen platenlabel te hebben en uit te kunnen brengen wat je maar wilt en met wie je maar wilt. Arnold de Boer, eigenaar van Makkum Records en zanger/gitarist van the Ex, heeft het dan ook goed voor elkaar. Onder alter ego Zea en samen met zijn oudleerling maatschappijleer Oscar Jan Hoogland brengt hij Summing uit. Het album is in één take opgenomen in de Katzwijm Studios, een omgebouwde bollenschuur. Het resultaat is een eclectisch mix van avantgarde jazz, (post) punk en indie rock, waarbij improvisatie de boventoon voert. Je zou het ook muzikale chaos kunnen noemen.Zea + Oscar Jan Hoogland hebben al eerder een single uitgebracht (Exploding Head Syndrome (2014)), maar dat leidde niet direct tot een album. Toen zij ruim een jaar geleden samen toerden door Ghana en Burkina Faso als support voor de tournee van King Ayisoba and Ayuune Sule, werden er pas plannen gesmeed voor een opnamesessie. Dat werd versterkt doordat ze vorig jaar samen op The Ex-40 Festival optraden.
Hoogland is een begaafd pianist (hij was een van de laatste studenten onder Misha Mengelberg) en uitvinder van de elektrische clavichord. Die beide instrumenten komen ook hier volop aan bod, naast synthesizers en sirenes (!). Zea speelt gitaar en zingt op het album en daarmee zijn de rollen verdeeld. Op de negen nummers geven beide artiesten elkaar de ruimte, al is het vaak de gitaar die de koers bepaalt, waar Hoogland dan omheen/langs of simpelweg doorheen vaart. Het resultaat is wisselend: ‘I Never Threw A Stone’ is mooi gezongen en gevoelig uitgevoerd; ‘Pniek’ klinkt als een op hol geslagen piano, waarbij het monotone gitaarplukken net te lang doorgaat zodat het gaat irriteren. Als het moet klinken als paniek, dan is dat zeker geslaagd.
De sterkste nummers zijn die typisch bij een jamsessie (want dat is dit eigenlijk) passen. Hoe ‘We Lost Our Phone’ overgaat in ‘The Little Man Upon The Stair’, met de tekst ontleend aan een gedicht van William Hughes Mearns, is hier het beste voorbeeld van. Hun elektrische versie ‘You’re Dead’ van Norma Tanega, wat onlangs weer bekendheid geniet door de TV serie What We Do In The Shadows, laat hen beiden in hun kracht horen. Ook aardig is de spontane verwijzing naar een nummer van James W. Blake, ‘The Sidewalks Of New York’ op hun afsluiter ‘Trip The Light Fantastic’. Het wordt alleen zo slecht tegen de maat in gezongen dat het haast parodistisch klinkt.
Dit album van twee Nederlandse eigenzinnige artiesten geeft de luisteraar voldoende om zich in vast te bijten. Het geheel klinkt origineel, maar nodigt niet uit om meerdere keren op een dag te beluisteren. Maar wat zou dat? Zij zullen er een plezier aan beleven wetend tegen goede smaak aan te schurken.
Tamikrest - Tamotait‘Assouf’ is de term voor muziek die gemaakt wordt in (nood)gedwongen...
Masters Of Frame Drums - Elements Als je naar een concert gaat zie je ze meestal ergens achterin zitten,...