2020-09-24
Dat de prachtigste momenten in de muziek dikwijls per toeval zijn ontstaan is algemeen bekend. Zo deed lange tijd geleden de situatie zich voor dat de muzikanten Minco Eggersman en Theodoor Borger met elkaar samenwerkten en tijdens dit project tot de toevallige ontdekking kwamen dat zij een grote liefde deelden. De beslissing om hier iets mee te doen was snel genomen maar het resultaat liet nog even op zich wachten. In het najaar van 2018 was het eindelijk zover, de liefde voor het geluid en de muziek van de jaren tachtig, want daar hebben we het over, werd geconsumeerd en leidde tot Unifony, een in alle opzichten bijzondere samenwerking van een stel unieke muzikanten met een zeer ongebruikelijke werkwijze. De laatste twee studio-albums die Talk Talk ooit opnam bleken de grote inspiratiebron te zijn. Hoe geweldig is het dan dat de hoesontwerper van die albums nog eens achter de tekentafel gaat zitten om voor jou een volgende kunstwerk te realiseren en dat je er vervolgens nog in slaagt om Phil Brown, de reeds gepensioneerde geluidstechnicus van beide meesterwerkjes en heel veel enorm succesvolle producties, zover weet te krijgen om nog eenmaal de knoppen in de studio te bedienen. Wanneer dan ook nog de naam van Bob Ludwig genoemd wordt, een absolute grootheid op het gebied van mastering, dan kun je stellen dat er werkelijk niets aan het toeval is overgelaten.Toch zijn het uiteindelijk de muzikanten zelf die het moeten doen en het bijzondere aan dit project is dat de personeelsbezetting steeds kan variëren. Deze keer zijn het Minco Eggersman, Theodoor Borger, Aaron Parks & Óskar Gudjónsson die samen hebben gewerkt aan Unifony II. Wederom zijn Eggersman en Borger volledig van het muzikale pad af, of eigenlijk van alle gebaande paden. In de studio is live opgenomen, zonder enige voorbereiding, als een experiment waarbij diverse emoties de vrije loop kregen en waarbij gebruik makend van diverse effecten, piano en saxophone, de uitersten van dynamiek zijn bereikt zonder dat men daarbij te buiten is gegaan aan het misbruiken van heel veel noten. In plaats van een doorgaans dienende rol zoals hij bij het componeren van diverse filmmuziek gewend was, dus gericht op het spelen van de muziek die nodig is bij het verhaal, kan Eggersman zich op Unifony II heerlijk uitleven zonder beperkingen. Het album is als het ware een nieuw deel in een serie van nieuwe gasten die op zoek zijn gegaan naar nieuwe muziek. Een zoektocht overigens, die voor Eggersman als autodidacte musicus al veel eerder begon. Een zelfstudie van iemand die het liever allemaal zelf uitzoekt door eindeloos te experimenteren en zich daarmee weet te ontwikkelen tot een geluidstovenaar die de eenvoud als grote kracht heeft verheven. Het album is een volledig instrumentaal en organisch gebeuren geworden waarin de ethiek zoals men die in de jaren tachtig gewend was, dus gebruik makend van de beste spullen en faciliteiten waarbij tijd geen belemmerende rol speelt, centraal heeft gestaan. Neoklassiek, jazz, Noord-Europese jazz of avant-garde, het is allemaal al eens genoemd en het is allemaal aanwezig maar je zou dit gezelschap tekort doen door al deze creaties in een vakje proberen te stoppen. Unifony heeft zich ontwikkeld tot een eigen taal in de muziek.
Dit alles heeft dan ook geresulteerd in een zeer aangename trip voor audiofielen en alle anderen die het kunnen opbrengen om zich gedurende bijna vijfenveertig minuten mee te laten slepen in alle prachtige klankkleuren en bijzondere sferen die er op Unifony II te vinden zijn.
Don Bryant - You Make Me FeelDe soulzanger Don Bryant weet van geen ophouden: op 79-jarige leeftijd nog...
Photay - Waking Hours De oude man met baard op de hoes is niet Evan Shornstein, artiestennaam...