2020-09-17
Zij die zich gelukkig mochten prijzen door erbij te zijn tijdens Lowlands 2013, weten hoe vermoeiend het is om Music for 18 Musicians te spelen, getuige de opluchting toen het NJO Reich Ensemble het muziekstuk tot een goed einde bracht. Hoe de achttien Nederlanders onder leiding van de componist Steve Reich het opus magnus van het minimalisme uitvoerden is nog terug te vinden op Youtube. Reich heeft de samenstelling van de muzikanten al vastgelegd in 1976, toen hij het voor het eerst op het podium bracht in het gemeentehuis van New York.Erik Hall leende de cd uit de Bibliotheek van de Universiteit van Michigan en beluisterde deze in een autorit van Toronto naar Ann Arbor. Hij was op slag verliefd. Toch had hij niet eerder gedacht om het muziekstuk zelf uit brengen totdat zijn vrouw hem daarop attendeerde. Hall zat in een dip, toen zijn band In Tall Buildings besloot hun album Akinetic alleen in het jaar van uitkomen, 2018, te promoten. Zijn agenda voor 2019 was daardoor leeg en erger nog: een schrijversblok diende zich aan. Met dit project zou hij de winter doorkomen en kon hij zijn nieuw gebouwde studio testen.
De compositie is gebaseerd op een cyclus van elf akkoorden, waarbij na het spelen van de secties er wordt teruggegaan naar de initiële cyclus. Het muziekstuk begint dan ook met ‘Pulses’ en eindigt met ‘Pulses II’, waartussen Sectie I-XI de progressie van de akkoorden zo worden gespeeld dat zij elk twee ademhalingen innemen. Als dit al ingewikkeld klinkt en je je bewust bent van het repetitieve karakter van het geheel, krijg je een idee hoe moeilijk het is om te spelen.
De oorspronkelijke instrumentatie bestaat uit viool, cello, (vrouwelijke) zang, piano, maracas, marimba, xylofoon, metallofoon, klarinet en basklarinet. Hall pakte dat wat simpeler aan: elektrische gitaar, ‘prepared piano’, Moog synthesizer en enige opgestelde microfoons om de lucht rondom de instrumenten vast te leggen. Hij nam één sectie per dag op, met één instrument per keer en in één take. In februari van vorig jaar kwam hij zo tot zijn eigen versie.
De compositie is meerdere keren uitgevoerd, maar er zijn nu zeven commerciële versies beschikbaar. De Nonesuch versie uit 1998, die Hall beluisterde tijdens de autorit, is de langste en die van Hall is de kortste versie, met een verschil van bijna een kwartier. Ook al blijft het origineel, ook wel de ECM versie genoemd, uit 1978 de beste, Hall levert hier een prachtwerk af. De nodige bravoure dat deze opname vereist, wordt met evenveel respect voor de componist gebracht dat uit de speakers niets anders dan plezier te horen valt. En wat heeft Aaron Denton daar een prachtige hoes voor ontworpen.
Private World - AlephAls het aan Tom Sanders en Harry Jowett ligt moet de wereld weer wat...
Stefan Kollee & Nobuka - The Body And The Madness Stefan Kollee was kennelijk gek genoeg om schrijver te willen worden. Hij...