2020-09-02
Bully is de band van gitarist en zangeres Alicia Bognanno. De band is afkomstig uit Nashville, Amerika in 2013 en begon als een driedelige band, maar telt tegenwoordig volledig als soloproject rondom Bognanno. Met begeleidende leden welteverstaan, waarbij zij het volledig voor het zeggen heeft. Debuutalbum Feels Like dateert uit 2015 en werd met veel lof ontvangen waarbij ze werd neergezet als zijnde een vrouwelijke Kurt Cobain. Losing uit 2017 was waar mogelijk rauwer en minder gelikt. Hiermee werd een stijgende lijn qua kwaliteit ingezet. Zet de nieuwste release Sugaregg deze stijgende lijn door? Er wordt wel gesproken over Nirvana, maar eigenlijk is Hole meer toepasselijk in dit geval. Alicia is zich goed bewust van haar vrouwelijkheid in een wereld waar mannen de dienst uit lijken te maken. Dit kaart ze aan door over de maatschappelijk verwachtingen van vrouwen op ‘Every Tradition’ te zingen: “Don’t need you to save me/ Something’s off, you’re wrong about the dream.”
Maar het is niet een en al frustratie wat er uitkomt, want Bognanno heeft een scherp oor en oog voor detail. Ondanks dat de liedjes op het eerste gehoor misschien wat simpel lijken, zit er toch nog genoeg in om het interessant te houden. Kleine gitaarlijntjes die wel geplaatst worden samen met fijne vocale melodieën. Er is niet direct sprake van refreinen, maar de nummers vloeien op natuurlijk wijze voort in segmenten die als refreinen lijken te dienen. Denk hierbij aan bijvoorbeeld een kreet of regel die meermaals herhaald wordt.
Muzikaal doet het denken aan een mix van The Smiths en The Cure, maar dan dus wel met een dikke dosis Hole. Zo beweegt het zich veelal voort via een boppend baslijntje en een pielend gitaarlijntje, waar ze meer dan eens distortion overheen smeert. Een nummer als ‘Where To Start’ komt al vroeg voorbij en is daar een goed voorbeeld van, hoewel ‘Prism’ weer laat horen dat ze ook graag haar tijd neemt voor een meer atmosferische track.
Sugaregg is voor Bognanno een persoonlijk album geworden. Dit is het resultaat van een effectieve behandeling die ze gevonden heeft voor haar bipolaire stoornis type 2, waardoor ze veel dingen in haar wereld een plaatsje heeft kunnen geven. Voorbeeld is ‘Hours And Hours’, wat gaat over een jarenlang conflict dat ze had met haar moeder. “But I’m not angry anymore, I’m not holding onto that”, zingt ze. Of dat ze toegeeft dat ze eigenlijk zelf niet zo goed wist wat ze wilde in ‘What I Wanted’.
Het zijn deze twists, wendingen en persoonlijke touches, die Sugaregg een plezante en nostalgische luisterervaring maken. Met genoeg knipoogjes naar grunge en rock-klassiekers uit de jaren ’90. De energie en emotie is puur en authentiek, maar beschikt toch ook over een zekere toegankelijkheid en aantrekkelijkheid. Het verzet nog geen bergen in het muzikale landschap, maar toch valt wel te stellen dat Bully met dit album die stijgende lijn van kwaliteit voortzet.
C418 - Minecraft Volume BetaNet als voor films is ook er muziek die uitsluitend voor videogames...
Private World - Aleph Als het aan Tom Sanders en Harry Jowett ligt moet de wereld weer wat...