2020-10-10
Just Look At That Sky en staar niet de hele dag naar je telefoon. Dat is wat Ganser tegen de wereld wil zeggen, daarom is er voor deze titel gekozen. We zijn teveel met social media bezig en daar worden we onrustig van. Niet dat je erg relaxed wordt van deze noisy postpunk uit Chicago, maar goed, ze hebben wel een punt.De eerste klanken van dit nieuwe album zijn veelbelovend. Lekker rauw en uptempo is het eerste nummer van de plaat, ‘Lucky’. Daarna lijkt ‘Self Service’ een beetje op het gruizige noiserock geluid van Sonic Youth en klinkt zangeres/toetseniste Nadia Garofalo soms een beetje als Kim Gordon. Vervolgens wordt het steeds iets meer van hetzelfde; de nummers drie, ‘Projector’ en vier, ‘Emergency Equipments And Exits’, beginnen zelfs met nagenoeg hetzelfde basloopje. Al gebeurt hier wel iets opvallends, halverwege gaat het tempo terug en dat blijft dan zo tot het eind van het nummer. Hier is het trouwens niet Nadia die zingt, maar bassiste Alicia Gaines die een iets donkerder stemgeluid heeft. In sommige nummers nemen ze allebei een deel van de zang voor hun rekening, zoals bij ‘Told You So’. Mooi voor de afwisseling en de extra percussie is ook een aangename toevoeging. Verder moet ‘Told You So’ het hebben van de kracht van herhaling. De zin “I’ll wake up tomorrow, I’ll wake up all right” zit er meer dan tien keer in.
Dan even gas terug bij ‘Shadowcasting’, al zit er wel een mooie flow in door de tempowisselingen van vierkwartsmaat naar triolen. Daarna gaat de voet weer op het (distortion) pedaal in ‘Bad Form’ met het lekker snerpende gitaargeluid van Charlie Landsman. Vreemde eend in de bijt is ‘[NO YES]’, een rustig instrumentaal nummer, al hoor je wel een man een verhaal vertellen, alsof iemand de tv aan heeft laten staan tijdens de opname. Het lijkt in ieder geval in de verste verte niet op het uptempo ‘YES NO’ van de vorige langspeler Odd Talk. Drummer Brian Cundiff laat tenslotte zijn creatieve ritmes horen in afsluiter ‘Bags For Life’. Een avontuurlijk nummer waarin ook trompetten te horen zijn. Al met al zit er dan toch wel wat variatie in het album, al ontbreekt het bij de zang aan wat overtuiging. De emotie die vooral Nadia in haar stem denk te leggen, klinkt vaak te bedacht. Ook al wil je haar nog zo graag geloven, de energie van de ritmesectie en het venijn van het gitaarspel mis je in de zang. Kom op Nadia, laat je emoties eens de vrije loop en word eens écht boos of verdrietig. Maar daar is misschien een ander onderwerp voor nodig. Google eens even op je telefoon?
Widowspeak - PlumAl vijf platen lang is het duo Widowspeak aanwezig in de muziekwereld. Toch...
Rival Consoles - Articulation De Britse artiest Rival Consoles (echte naam: Ryan Lee West) lijkt de titel...