Het album trapt af met een instrumentale cover van Radioheads ‘Weird Fishes/Arpeggi’, een hypnotiserende synthpartij trekt je meteen het album in. Het bijna kille geluid loopt als een rode draad door het album en Owens gebruikt heel veel repetitieve melodieën. In de niet-instrumentale nummers - zoals het prachtige 'On' - verwerkt zij introspectieve teksten, zodat haar elektronica een persoonlijk randje krijgen. Ondanks het ijzige karakter van het album, is er ook plaats voor emotie. Hoewel elektronische muziek soms onpersoonlijk kan voelen, zorgt de emotie er bij Kelly Lee Owens voor dat je als luisteraar dichter bij haar komt te staan via haar muziek. Met haar wat lijzige stem weet ze dat gevoel in haar teksten extra aan te wakkeren.
Ook opvallend is het breed uitwaaierende 'Corner Of The Sky', waar Owens wordt vergezeld door The Velvet Underground medeoprichter John Cale. Zijn doorleefde stem wordt hier aan een dreunende synth gekoppeld, zodat haar muziek een zwaarder karakter krijgt. Ook met ‘Night’ wordt deze lijn voortgezet en kleurt haar muziek opvallend donker en wordt haar techno stroperig. Ondanks het vaak minimale karakter van de liedjes, blijft de spanning hangen door continu subtiele veranderingen in haar nummers door te voeren.
Het is duidelijk dat Owens sinds haar debuutalbum nog meer gegroeid is. Ze heeft met Inner Song een doordacht geheel neergezet waarmee ze de gebaande paden van elektronische muziek op een persoonlijke manier weet te omzeilen. Door dat persoonlijke randje houdt Owens haar luisteraars aan zich gekluisterd.
T. Gowdy - Therapy With ColourHet Constellation platenlabel timmert lekker aan de experimentele,...
Widowspeak - Plum Al vijf platen lang is het duo Widowspeak aanwezig in de muziekwereld. Toch...