2020-09-29
Als we het over de eredivisie van de elektronische klassieke muziek hebben, dan denken we allereerst aan artiesten als Philip Glass en Ryuichi Sakamoto. De laatste jaren zijn Nils Frahm, Jon Hopkins en Max Richter daarbij gekomen. Ben Lukas Boysen wordt zelden genoemd. Toch mag hij rekenen op hun waardering: Frahm mixte zijn Spells [2016] en Hopkins zorgde er met zijn LateNightTales (2015) voor dat hij voor het eerst onder een breder publiek gehoord werd. Zou, naast elf albums onder artiestennaam Hecq, het zevende album onder zijn eigen naam, Mirage, hem een plaats in het linkerrijtje kunnen opleveren?Aan de opstelling kan het niet liggen: Boysen heeft zich omringd met louter professionals. Neil Cowley is een veteraan op piano/keyboard en heeft met veel grote artiesten gewerkt (Adele, Stereophonics, the Raconteurs). Daarnaast staat hij met zijn trio garant voor een portie vooruitstrevende jazz. Drummer Achim Färber heeft sinds 1984 meer dan zeventig projecten op zijn naam staan. Ook trompettist Steffen Zimmer heeft een dijk aan studio ervaring. Met celliste Anne Müller, saxofonist Daniel Thorne, zangeres Lisa Morgenstern en harpiste Maria Todtenhaupt haalt hij artiesten in huis die hun kennis van het klassieke genre inzetten om muzikale grenzen te verleggen.
Al op de eerste compositie ‘Empyrean’ hoor je dat alles samenkomen. De meervoudige a capella zang maakt plaats voor neervallende, elektronische druppels die versterkt worden door gelaagde synthesizerklanken. Het godsdienstige karakter past goed bij de titel en verwijst naar de plaats in het paradijs waar Dante God bezoekt, het vagevuur. Dat kerkelijke wordt, in naam alleen, voortgezet met ‘Kenotaph’ (een grafteken ter nagedachtenis). Muzikaal gezien laat Boysen hier elektronische en akoestische instrumenten samenkomen. De combinatie van piano met jazzy drum, zorgt voor een menselijke vingerafdruk onder het voornamelijk synthesizergedreven album.
‘Medela’ brengt ons in duistere sferen, waar halverwege de versnelling wordt ingezet door gefabriceerde beats. Daarna gaat de saxofoon op de achtergrond los om ons toegang te kunnen verschaffen tot ‘Venia’. In dit filmische geheel experimenteert Boysen even met dronegeluiden. De vrolijke keyboardklanken die ‘Clarion’ openen worden omgezet in een gevoel van euforie die door de drumritmes wordt vastgehouden. De hoofdrol is echter weggelegd voor de briljante Müller, die hier haar cello op verschillende wijze zo inzet dat je niets anders dan met open mond kunt luisteren. Als je daar niet vrolijk van wordt! Afsluiter ‘Love’ lijkt daarbij haast een standaard werkje met repeterende aanslagen in verschillende toonhoogten. Hier is de spanning, opgewekt door de vocalen van Tom Adams en Lisa Morgenstern, die ervoor zorgt dat dat het nummer uitstijgt boven de middelmaat.
Boysen weet niet alleen te vermaken, maar ook te blijven boeien op zijn laatste album. De zes composities bieden meer dan voldoende variatie, waarbij hij zijn medespelers op het juiste moment inzet. Overtuigend weet hij zichzelf te positioneren in dezelfde divisie als tijdgenoten Frahm en Hopkins. Indrukwekkend.
Cults - HostHokjes. We stoppen iedereen er liefst zo snel mogelijk in. Kleur, sekse,...
Man Man - Dream Hunting In The Valley Of The In-Between Niet alles is wat het lijkt. Op de hoes van Man Man ’s nieuwste release...