Cults - Host Recensie op Podiuminfo

2020-10-14 Hokjes. We stoppen iedereen er liefst zo snel mogelijk in. Kleur, sekse, geaardheid, godsdienst en laten we afkomst niet vergeten. Om te zeggen dat mensen zich ook beter gaat voelen in zo`n hokje? Mwah. We doen met muziek niet anders. Schrijf als recensent over een album en artiest en alleen al de meegeleverde persinfo staat bomvol (sub)genres en referenties, om de luisteraar een karrenvracht vol duiding te bieden. Zonder nog maar een noot te hebben gehoord. Wat nou als je het onbevooroordeeld zou kunnen benaderen? We doen een poging, want het is toch veel leuker als je in een dichtgetimmerde wereld nog eens kan worden verrast?

Hiermee maken we het ons ontzettend moeilijk, want hoe vertel je dat de New Yorkse indiepopband (daar gaan we al) Cults, opgebouwd rondom Brian Oblivian (vocalen, gitaar, toetsen en percussie) en Madeline Follin (vocalen), met vierde studioalbum Host een verrassend prikkelend album aflevert dat toegankelijk is voor de massa, en tegelijkertijd genoeg muzikale tierelantijntjes, spanning en creativiteit laat horen, dat ook de kritische luisteraar, ofwel de beroepsouwehoer, zo u wilt, niet kan ontkennen dat Host dik in orde is? Zo te zien is dat net gelukt, zonder Host meteen in hokjes te plaatsen. Al ontbreekt wel wat onderbouwing.

Luisteraars van het eerste uur, zullen altijd vergelijken met de eerdere drie platen en dan past Host prima in de ontwikkeling van de band, maar de kans dat Cults, Static of Offering er weer wordt bij gepakt is ook aanzienlijk. Ga je er echter blanco in, dan hoor je een album vol gelaagdheid en creativiteit. Het is knap dat Cults het voor elkaar krijgt om klassieke, organische invloeden naar het heden te trekken door de combinatie met een elektronisch, dromerig geluid, en een licht schurende DIY attitude. Dat wil niet zeggen dat iedere track hierdoor beklijft, maar als je goed gaat zitten voor tracks als ‘Working It Over’ en ‘A Purgatory’ is de gelaagdheid ook bij deze mindere goden fascinerend. De ene keer valt een tegendraads drumpartijtje als op ‘Like I Do’ op, de andere keer het zwijmelende karakter van opener ‘Trials’, dan weer het oorwurmgehalte van het refrein van ‘Honest Love’. Of wat te denken van het complexe, donkere prijsnummer ‘Shoulders To My Feet’. Ook ‘Spit You Out’ behoort tot de hoogtepunten. Hier geeft een kerkorgel een wat serene feel, terwijl pompende synthbasklanken en springerige drums en beats juist voor onrust zorgen. De dromerige zang van Follin zorgt voor balans tussen deze uitersten. Waar Follin op het merendeel van de tracks, zoals op het opvolgende ‘A Low’, met wederom een oorwurm van een refrein, juist contrasteert met een bijna kinderlijke sound.

Hoewel Host vol contrast zit, wordt het album bij elkaar gehouden met een dikke jas van dromerigheid, wat voor een coherent album zorgt. Host is bovendien geschikt voor alle jaargetijden. Of het nu gaat om een zwoele zomeravond, fris lentezonnetje, regenachtige herfstdag of ijskoude winterdag, Host kan altijd. Waarom zouden we het dan in hokjes moeten stoppen?

Recensent:Ruud de Zwart Artiest:Cults Label:Sinderlyne