2020-09-29
Twaalf tracks waar de zang ronduit verveeld klinkt en het muzikaal echt niet allemaal retestrak klinkt. Eigenlijk rammelt Gentle Grip van alle kanten, maar toch wint het New Yorkse Public Practice binnen enkele tracks je sympathie. Dat kan maar een ding betekenen: we hebben te maken met ijzersterke liedjes. Dat begint al bij opener ‘Moon’. Met een pompend basgeluid wordt meteen tempo gemaakt, waarna van grote afstand de zang, of beter gezegd opgedreunde teksten, van zangeres Sam York op ons af worden gestuurd. Neem daarbij de spacey bijgeluiden en kille drums en je hebt alles wat de titel belooft. Het maakt van de opener een mysterieuze ode aan het hemellichaam. Hoewel deze opener flink afwijkt van wat de rest van het album te bieden heeft, bevat ‘Moon’ genoeg haakjes om alvast wat vergelijkingen naar de punk en new-wave van zo`n veertig jaar geleden te maken. Neem bijvoorbeeld de link naar bands als Blondie, zoals op het opvolgende, speelse ‘Cities’, maar denk ook aan The B 52’s en Talking Heads.
Public Practice bestaat uit gitarist Vince McClelland, drummer Scott Rosenthal, bassiste Drew Citron en de eerdergenoemde Sam York en loopt overigens niet weg voor de genoemde links, want ze komen er openlijk voor uit dat ze bewust de New Yorkse disco/new-wave sound wilde laten herleven. Dat lukt zonder clichématig of over de top te kopiëren. Het zorgt voor een bijzonder fris debuutalbum, dat bovendien onder het oppervlak ook nog eens laat horen dat de muzikanten niet zomaar wat doen. Neem bijvoorbeeld het verrassend avontuurlijke drumwerk van Rosenthal op ‘Disposable’. Maar let ook op het gitaarwerk van McCelland, bijvoorbeeld op ‘Each Other’. Nee, het klinkt misschien niet moeilijk, maar kom zelf maar eens met riffs die zo verslavend klinken als op Gentle Grip.
Ook York verdient met haar typerende zang wel een compliment, want elke noot, elke letter, elk woord voelt urgent. York is zwoel en sexy op het funky ‘Underneath’, waar overigens ook Citron credits verdient voor haar verslavend klinkende baslijnen, gejaagd op ‘Each Other’, bezwerend, bijna prekend op het zwoele ‘See You When I Want To’ en vrolijk maar streng op het zomerse ‘My Head’. Alles komt aan. ‘My Head’ is meteen de grootste oorwurm op Gentle Grip. De kans dat het ooit nog uit je geheugen gaat is nihil. Hierdoor valt het opvolgende uptempo ‘Compromised’ wat weg, al mankeert er eigenlijk niets aan. Het album heeft je na al het speelse, frisse geweld tot en met ‘My Head’ echter inmiddels al zo ingepakt, dat het wat minder urgente ‘Understanding’, het hypnotiserende ‘Leave Me Alone’, het compacte ‘How I Like It’ en de lome afsluiter ‘Hesitation’ in de schaduw lijken te staan van het eerste deel van het album.
Public Practice presenteert zich op een fris debuutalbum desalniettemin als een spannende, speelse band. Dit is zo`n band waar je meer van hoopt te gaan horen, ook als je eigenlijk niet zit te wachten op weer een band met de voeten stevig in muzikale klei uit het verleden.
Gallowstreet - Our Dear MetropolisHet bomvolle debuutalbum Battleplan zette de toon. Opvolger Hot Lava Sex...
Jarv Is... - Beyond The Pale Vijf geleden, een bruiloft in Engeland. De veelal Engelse aanwezigen omarmen...