2020-09-22
Het bomvolle debuutalbum Battleplan zette de toon. Opvolger Hot Lava Sex Machine bracht balans en klonk als filmmuziek. Op het derde album komt Gallowstreet met een statement. Een enorme uitdaging als je instrumentale muziek, hoofdzakelijk blaasinstrumenten, als uitgangspunt hebt. En dan vertrokken er door andere verplichtingen en verschil van creatieve inzichten ook nog eens vier van de twaalf leden.Our Dear Metropolis heeft dus een missie en is een oproep tot een vreedzame opstand. Waar tegen? De commercialisering van de grote steden in het land, met Amsterdam als uitgangspunt. Dirk Zandvliet zag de afgelopen jaren de ziel uit zijn stad getrokken worden door die commercialisering. Daar wilde de muzikant van Gallowstreet iets mee. De afgelopen jaren is het bereik van de brassband enorm gegroeid, onder het publiek, maar ook onder muzikanten. Door het eigen HONK! festival voor brassbands en doordat het werk van de band zowel onder amateurmuzikanten als professionals ruimschoots wordt gecoverd, maar ook doordat de brassbands in de slipstream van en mede op advies van de leden van Gallowstreet, als paddenstoelen de grond uit schoten. Dan moet het toch ook mogelijk zijn om die vreedzame opstand op gang te helpen.
Muzikaal is er verschil te horen ten opzichte van de eerdere albums. Er is met het vertrek van het viertal muzikanten aan power ingeleverd en dat is wel een gemis. Daarentegen klinkt Gallowstreet losser, flexibeler en er is zelfs plaats ingeruimd voor zang. ‘Sativa’ en ’52 North’ zijn de twee tracks met LYMA, die op laatstgenoemde klinkt als D` Angelo, terwijl hij op het zwoele, maar weinig spannende ‘Sativa’ een vleugje Lenny Kravitz laat horen. De twee tracks vormen een vreemde eend in de bijt. Te meer omdat Gallowstreet er zonder vocalen al wonderwel in slaagt om het verhaal van een metropool in al zijn facetten te vertellen. Het is alsof je een boek leest en jouw fantasie de door de schrijver geschetste plaatjes mag inkleuren. Opener ‘MetroMagnet’ onthaalt je met alle grandeur en energie van een grote stad. De spanning en het bruisende klinken sterk door in ‘Purple Whip’, terwijl ‘Freelance Romance’ juist de uiterst zwoele vibe na een avond/ nacht doorhalen, liefdevol weet te vatten. Pulserende trance op ‘Kapital’, het uptempo stuiterende ‘Happy Yuppy’, de hiphop van ‘Bois Et Lombre’, het dancehall-achtige ‘Out West, New West’ en het uiterst relaxte ‘Mellow Yellow’ (iemand een blowtje?), het is er allemaal. Op het rijke ‘Masters Of Infinity’ komt dit het beste samen. Sfeervol, klassiek brasswerk, intiem, uitbundig, tempowisselingen, swingend, alles zit er in.
De liefde voor Amsterdam straalt van Our Dear Metropolis af en het brengt de grote stad naar je toe. Die missie is geslaagd. Het zorgt er echter ook voor dat het geheel wat lieflijker klinkt en minder schuurt dan de voorgangers. Gallowstreet is er nog beter in geslaagd om een soundtrack te creëren, terwijl er met de toevoeging van vocalen ook nieuwe mogelijkheden zijn verkend. Gallowstreet wordt hierdoor voor een belangrijke keuze gesteld. Ga je voor de combinatie met vocalisten, of ga je de instrumentale sound nog verder uit diepen? Wij gaan voor het laatste.
Mystery Jets - A Billion HeartbeatsDriekwart jaar later dan aanvankelijk gepland stond, brengt Mystery Jets...
Public Practice - Gentle Grip Twaalf tracks waar de zang ronduit verveeld klinkt en het muzikaal echt niet...