2020-08-20
Caligula’s Horse doet het meeste denken aan een mix van Dream Theater en Tool. Qua muziek dan, want de band zit nog niet op hetzelfde niveau wat betreft status. Maar de invloeden gaan veel dieper dan dat. Zelf halen ze ook acts aan als King Crimson, Steely Dan, Opeth en Jeff Buckley. Het moge wel duidelijk zijn dat deze formatie uit Australië een kunstige vorm van prog-metal speelt en zich niet zo maar in een hokje laat plaatsen. Iets wat ze weer laten blijken op hun hun vijfde en nieuwste release genaamd Rise Radiant.Datgene wat Caligula’s Horse van zijn genregenoten onderscheidt is dat de focus heel sterk op het gitaarspel ligt. Er komen geen keyboards of synthesizers aan te pas en alle extra effecten worden gedaan met gitaar. Ook hebben ze een streepje voor op de rest als het aankomt op de zang. Natuurlijk, ze hebben frontman Jim Grey die hoofdzakelijk de zang op zich neemt. Daarnaast nemen gitarist Sam Vallen en Dale Prinsse stukken voor hun rekening waardoor er dynamische harmonieën ontstaan. Hiermee stijgt deze formatie toch uit boven bijvoorbeeld een Haken of Leprous.
Een nummer waaruit dat blijkt is de track ‘Salt’. Een technisch en ritmisch melodielijntje wordt op vele manieren gespeeld door de band en vormt zo de rode draad van de track. Toppunt is dan ook als halverwege het nummer de zang ook mee overgaat op dit stuiterende lijntje. Op speelse wijze gaat de zang mee: “I know every word, all this cold talk of redemption, but the night can't hold a candle to shadows that I can’t overcome.” Waarna de track oploopt tot een climax en zich helemaal laat gaan.
Als Caligula’s Horse groots uitpakt, dan geven ze er goed van langs. Wat ze bijvoorbeeld vanaf het begin goed doen met ‘The Tempest’. Zware, chuggy riffs gecombineerd met grootse bombastische refreinen, zonder over het randje van brutaliteit te gaan. Het blijft clean, maar er is zeker genoeg te headbangen. Over het algemeen gaat er wel een zekere somberheid uit van dit album en er zijn meer dan genoeg ingetogen momenten. Sterker nog, de wisselwerking bestaat veelal uit zachtere coupletten afgewisseld met deze stevigere refreinen.
Uitzonderlijke nummers zijn ‘Resonate’ en ‘Autumn’, die deze somberheid volledig omarmen. Beiden zijn atmosferisch beladen waardoor je ze in metaltermen de powerballads zou kunnen noemen. Qua muzikaliteit welteverstaan, want het heeft met zijn opbouw gelukkig wel meer te bieden. Het is een welkome verademing voordat de plaat afsluit met de epos ‘The Ascent’, die de tien minuten voorbij gaat en alles nog even samenvat. Het moge duidelijk zijn dat de band zichzelf graag blijft uitdagen en niet in een hokje laat plaatsen, waarmee Rise Radiant wederom een duidelijk statement is geworden.
Mocht je overigens de kans krijgen om de deluxe bonus-editie te kopen of luisteren, dan wordt je getrakteerd op twee covers: ‘Don’t Give Up’ van Peter Gabriel en ‘Message To My Girl’ van Split Enz. Twee covers van jaren ’80-klassiekers waarmee Caligula’s Horse bovenstaande nogmaals bevestigd.
Strike Anywhere - Nightmares Of The WestHet is ondertussen alweer meer dan tien jaar geleden dat we iets van Strike...
Haken - Virus In meer dan tien jaar tijd heeft de progmetalband Haken uit...