2020-08-24
Het is ondertussen alweer meer dan tien jaar geleden dat we iets van Strike Anywhere gehoord hebben. Laatste release van deze punkrockband is Iron Front uit 2009. Ondertussen is er een hoop gebeurd op politiek en maatschappelijk vlak, dus dat heeft ze genoeg inspiratie gegeven voor de nieuwe EP Nightmares Of The West. En je weet dat er pas echt stront aan de knikker is, als Strike Anywhere uit de mottenballen treedt. Nightmares Of The West is een EP gevuld met zeven nummers; zes nieuwe nummers en één cover. Strike Anywhere is weer in het leven geroepen om ons er aan te herinneren dat ondanks al het onrecht in de wereld, het belangrijk is om voor het goede te vechten. Om berusting in vriendschap en gemeenschap te vinden. “But I need you now to remember, there’s more to life than vote and react!”, aldus ‘Dress The Wounds’. Of zoals ze op ‘Documentary’ laten weten: “We deserve to fight for everyone, for all that we've lost, for all that we are!” De cover is ‘Opener’ van de Londense punkband Blocko. Dit is een eerbetoon aan de drummer van die band Marc ‘Mates’ Maitland, die in 2019 een einde aan zijn eigen leven maakte. Strike Anywhere wil hiermee zijn herinnering levende houden, maar tegelijkertijd ook duidelijk makend dat het leven verder gaat.
Muzikaal gaan ze verder waar ze gebleven zijn. Alsof ze nooit weg zijn geweest. In de beginjaren werden ze nog wel eens in dezelfde adem met Rise Against benoemd. Iets wat uiteraard allang niet meer van toepassing is, aangezien Rise Against voor een meer commercieel geluid gekozen heeft. Strike Anywhere is trouw gebleven aan de rauwe en rammelende punkrock met een hoog meezing-gehalte. Een sound gevuld met anthems die er om schreeuwen in een live-setting volop mee gezongen te worden. Dit is pure passie die er niet per sé tussen de lijntjes hoeft te kleuren. Dit is een band met boodschap en de basis van die boodschap is ook niet altijd mooi.
De nummers duren nog altijd net zo lang als dat ze nodig hebben en geen seconde langer. Dat zorgt er ook voor dat de sound niet veel ruimte voor evolutie of ontwikkeling krijgt. De band kan boos en pissed-off klinken, zoals goed te horen op ‘Frontier Glitch’, maar het heeft wel een positief ondertoontje. Zanger Thomas Barnett heeft nog altijd die gepassioneerde en emotionele snik in zijn stem. De cover valt wel op, omdat deze muzikaal wat gestroomlijnder is. Dat ze even weg zijn geweest speelt overigens wel in hun voordeel, omdat zo de boodschap dringender overkomt. Anders was het ‘wederom een release van een politieke punkband die wat op de politiek te zeiken heeft’. Al met al een plaat die het vooral live goed zal doen als de refreinen volop terug geschreeuwd kunnen worden naar Barnett.
Vampire - Rex Vampire kennen we nog van With Primeval Force , het tweede album van de...
Caligula's Horse - Rise Radiant Caligula’s Horse doet het meeste denken aan een mix van Dream Theater en...