2020-08-24
Ondergetekende heeft nog nooit kennis mogen maken met Wilderun, maar is blij dat het derde album van het vijftal uit Boston nu voor hem ligt. Veil Of Imagination is evenals haar twee voorgangers in eigen beheer geproduceerd en al in 2019 uitgebracht. Het is dan ook onbegrijpelijk dat allerlei labels de band niet onder contract namen en het is dan ook zeer terecht dat Wilderun uiteindelijk toch door een gerenommeerd label is opgepikt. Al in 2008 werd het zaadje gepland, maar zocht de band haar heil nog voornamelijk in folkmetal, dat zeker op haar eerste album nog heel prominent aanwezig was (we hebben het even terug geluisterd), maar de evolutie van de muziek van Wilderun ging snel en op haar tweede album Sleep At The Edge Of The World werd het onderdeel folk minder ten faveure van meer orkestrale stukken. De evolutie schreed hierna nog sneller voort en op het derde album Veil Of Imagination is er van folkmetal amper nog sprake. Eerder spreken we van orkestrale, melodieuze deathmetal, waarbij namen als Opeth, Amorphis, Novembers Doom, maar zelfs ook Dimmu Borgir beurtelings door het hoofd schieten. Tekstueel is Wilderun geïnspireerd geraakt door negentiende -eeuwse dichter William Wordsworth.
Bij beluistering van Veil Of Imagination wordt je heen en weer geslingerd tussen vele sferen en emoties. Het begint al met de opener ‘The Unimaginable Summer’ dat bijna een kwartier duurt en dat direct het warme gevoel oproept dat Opeth opriep ten tijde van Blackwater Park. Het is zeer gedurfd om een album met een track als deze te openen, iets dat in eerste instantie alleen aan grootheden als Opeth leek toebedeeld, maar Wilderun komt er ook glansrijk mee weg. De track laveert ook tussen rustige folkachtige stukken en melodieuze deathmetal dat wordt gedomineerd door sfeerrijke gitaarpassages en de machtige grunt van Evan Anderson Berry die ook beschikt over een prima normale stem en dat ook prachtig laat horen in die meer verstilde, akoestische stukken.
In ‘Scentless Score (Fading)’ komt het folkelement iets terug, maar dan als prachtig gezongen folkballad met akoestische gitaar en orkest dat halverwege uitmondt in een prachtig instrumentaal stuk dat overloopt naar het lange en pittige ‘The Tyranny Of Imagination’. Geheel in stijl sluit Wilderun haar album af met het bijna twaalf minuten durende ‘When The Fire And The Rose Were One’ dat met een rustig pianostukje begint, waarna het orkest langzaam opkomt als ware het een filmscore. Berry zingt hier ook weer prachtig, bijna klassiek. Je kunt je dan ook bijna niet voorstellen dat die eerste vier verstilde minuten uitmonden in een stevig stuk bombastische progmetal. Wilderun presteert het en laat het daarbij ook nog natuurlijk klinken.
Over goede platen moet je eigenlijk niet te veel lullen; Veil Of IMagination is een dijk van een plaat en we zullen er niet van opkijken als Wilderun hiermee de nieuwe sensatie in metalland gaat worden. Een dringend luisteradvies is zeker op zijn plaats.
Imperial Triumphant - AlphavilleNet als je als wijsneuzige recensent loopt te verkondigen dat in metal alles...
Vampire - Rex Vampire kennen we nog van With Primeval Force , het tweede album van de...