De basis voor ATLANTA bleek te zijn gevormd en nu is Nugrybauti verschenen. Na een eerste beluistering lijkt die titel de lading behoorlijk te dekken. Nugrybauti is namelijk de Litouwse omschrijving van een gemoedstoestand die ontstaat wanneer men tijdens de zoektocht naar paddenstoelen dusdanig opgewonden raakt dat er een hoge mate van onrust ontstaat, waardoor men vervolgens de weg kwijtraakt. Of er tijdens de opnamesessies daadwerkelijk vage truffels, Kaalkopjes of andere psilocine-schimmels aanwezig waren is niet bekend en of het trio gedurende zeven instrumentale jams de werkelijkheid anders heeft ervaren is ook niet vermeld. Feit is wel dat alles binnen twee dagen is opgenomen en op basis van algehele improvisatie tot stand is gekomen.
Dit alles omschrijven als een muzikaal experiment zou wat kort door de bocht zijn. Holkenborg spreekt liever van een gecreëerd spanningsveld, een psychologisch spel of strijd waarin gestreefd wordt de hartslag en hersenactiviteiten van de muzikanten een bepaald punt te laten bereiken waarbij alles synchroon verloopt en uiteindelijk iedereen op dezelfde golflengte zit. Dat klinkt weliswaar ambitieus maar dat van die golflengte is duidelijk waarneembaar. Neem nu ‘Marabou Blues’, een stomende wildemansrit waarin heerlijk wordt uitgewaaierd met lyrisch gitaarwerk op een stevig en opzwepend ritme, maar waarin na acht minuten iedereen ongeschonden kan uitstappen. Heel veel tijd om bij te komen is er niet want in ‘Honolulu Strut’ wordt de luisteraar meegetrokken in het ATLANTA-universum voor een trip die maar nauwelijks te bevatten is. Een groots psychedelisch epos waarin men elkaar naar een steeds grotere hoogte tilt, heen en weer slingert, de wilde woestijnblues het zand metershoog doet opstuiven en waarin de sfeer steeds dreigender wordt. Die sfeer blijft geladen, er hangt elektriciteit in de lucht op de ‘Deventer Kunstweg’, waar stevig wordt door gedenderd, de maximale snelheid van zestig per uur meerdere malen wordt overschreden en de navigatie de op hol geraakte geluidsescapades niet meer kan volgen.
De paddo’s blijken helemaal niet nodig om de hogere sferen te bereiken. Probeer maar eens negen minuten lang een vurige ‘Firefly Lullaby’ te volgen of gedurende elf minuten de adem inhouden tijdens de freestyle jazzrock van ‘Dog Whistle Concerto No. 5 In E Minor’, het is allemaal mogelijk tijdens de ronduit bijzondere composities die er op Nugrybauti te vinden zijn. Benieuwd of er iemand is in Radioland die zijn vingers durft te branden aan deze intense en gloeiendhete productie.
The Lemonheads - Lovey (30th Anniversary Edition)Gitaarrockband The Lemonheads werd in 1986 opgericht door Evan Dando, Ben...
Motorpsycho - The All Is One Het Noorse Motorpsycho is altijd al een productieve band geweest gezien de...