2021-01-11
Zeven jaar na het ijzersterke debuut Wild Child maken Tyler Bryant & The Shakedown zich op voor het vierde album. Het is voorjaar 2020 en het noodlot heeft zojuist abrupt toegeslagen. De wereld staat op zijn kop. Hoog of laag springen verandert niets aan de situatie. Bryant houdt het hoofd koel. ”Pandemie of niet”, zo dacht hij, ”Het vierde album moest toch ooit eens gemaakt worden dus laten we het nu doen. De geplande liveshows pakken we later wel weer op.”Hoewel er al enkele ruwe demo’s waren opgenomen, was het aanvankelijk nog lang niet de bedoeling dat er al aan nieuw materiaal gewerkt zou worden. De tournee naar aanleiding van het vorig jaar verschenen Truth & Lies liep namelijk nog lekker door. De tourkalender vulde zich als het ware vanzelf. Waar veel muzikanten de handdoek in de ring gooiden of simpelweg afwachtten, besloten Bryant en zijn band de ingezette koers te vervolgen. Daarbij uiteraard rekening houdend met de voorgeschreven maatregelen. Gezamenlijk in een studio bleek geen optie. Daarom werd alles vanuit de thuissituatie geregeld. ”The world just slipped its sign to closed but our story is far from the ending”, zingen de Amerikaanse rockers vol overtuiging in ‘Crazy Days’, de eerste single die eerder dit jaar verscheen. Het album Pressure is onlangs officieel gepresenteerd met een wereldwijde online-uitzending.
Toen Tyler zijn eerste album uitbracht in 2013 was hij 21 jaar. Met dertien oprechte en ongecompliceerde rock-tracks die in slechts twee weken werden opgenomen, zou hij met zijn vrienden van The Shakedown de wereld in snel tempo gaan veroveren. Vooral live wist het viertal te overtuigen. Grote namen als B.B. King, The Who, AC/DC en Aerosmith werden tijdens hun tournees door de zelfverzekerde support-act op scherp gezet. Een jong publiek maakte voor de eerste keer kennis met een onvergetelijke rockshow zoals hun ouders die ervaarden in de jaren tachtig en negentig, Langzamerhand werd ook in Europa de veelbesproken livereputatie waargemaakt, maar in 2020 zou pas echt worden doorgepakt. Het strijdplan hiervoor lag vorig jaar al klaar.
De wereld veroveren is nog steeds het doel, maar diezelfde wereld ziet er momenteel wel even behoorlijk anders uit. Noodgedwongen werd gewerkt vanuit huis, samen met de band en zijn echtgenote, de van Larkin Poe bekende Rebecca Lovell. Komt natuurlijk mooi uit wanneer je partner als geen ander de situatie begrijpt. Je hoort haar op verschillende tracks bijdragen. Naar verluidt zouden de slaapkamer, badkamer en keuken als studioruimte fungeren. Leuk bedacht, maar wie het album aandachtig beluistert en luid afspeelt, kan niet anders dan concluderen dat daar dan toevallig wel alle faciliteiten aanwezig waren om optimaal te kunnen functioneren en op te nemen. Of zouden er zelfs eerder opgenomen en keurig bewaarde takes zijn gebruikt?
Wanneer Bryant uit volle borst aftrapt met een luid gebrulde ”I Feel the pressure” volgt een intense luisterervaring waarin blues, rock, bluesrock en hardrock met veel energie en overgave worden uitgevoerd. Kort samengevat kun je stellen dat er niet zo heel veel verschillen zijn ten aanzien van bovengenoemde voorganger. Je zou eerder kunnen spreken van een logisch vervolg waarop geen zwak moment te vinden is. Gebleven is de dynamische sound van solide bas en drums, stevige riffs en andere wilde gitaarfratsen van Bryant, die zich bovendien als zanger enorm goed heeft ontwikkeld. We horen hem in de beukende titeltrack als het ware een middelvinger opsteken naar de COVID-19, met een attitude alsof hij wilt zeggen: ”Niets of niemand krijgt ons klein”. In ‘Crazy Days’ knipoogt hij naar zijn held Tom Petty die ongetwijfeld meekeek op het moment dat hij de tekst hiervoor op papier zette. Groot is de invloed van de oudere rockers waarmee hij als kind opgroeide toen zijn ouders de prachtigste vinylplaten in de huiskamer tevoorschijn toverden. Samen met Charlie Starr van Blackberry Smoke deelt hij een grote liefde voor Lynyrd Skynyrd, maar wat beiden hier hebben neergezet is werkelijk fenomenaal. Een eigentijdse Southern-rockklassieker met de titel ‘Holdin’ My Breath’, waarin de twee het allerbeste bij elkaar naar boven hebben gebracht en waarin beiden de hoop op "Better Days", uitspreken. Vervolgens is het heerlijk nagenieten met de ijzersterke rockballad ‘Like The Old Me’ dat prachtig begeleid wordt door toetsen en akoestische gitaar. Het blijkt een prima opmaat voor de tweede helft van het album waarin enorme crowdpleasers te vinden zijn die het goed zullen doen tijdens de optredens. Het lijkt er trouwens sterk op dat het heerlijke slide-werk in ‘Coastin’ toch echt in de badkamer is opgenomen. De waarheid van het hele verhaal zullen we waarschijnlijk nooit vernemen, maar feit is dat Tyler Bryant & The Shakedown ondanks alle beperkingen hun ingezette koers verder kunnen vervolgen.
Dat 13 november dan ook nog het langverwachte nieuwe album van AC/DC verscheen maakt dat we als muziekliefhebber het rampzalige jaar 2020 misschien nog ietwat prettig af konden sluiten en zelfs dagdromen over de aanstaande zomertournee van 2021, wanneer we weer gezamenlijk van livemuziek kunnen genieten en waarin Tyler Bryant & The Shakedown de stadions mogen opwarmen voor Angus & Co.
Pig Destroyer - The Octagonal StairwayWat ooit in 1997 als een grindcoretrio begon, is tegenwoordig uitgegroeid tot...
David Broza - En Casa Limón Twintig jaar geleden een vast onderdeel van de muziekles in de brugklas:...