2020-11-22
Fit For A King staat weliswaar niet voor op de barricade, qua baanbrekend voor het metalcore-genre, maar mag toch een steady speler genoemd worden die weet hoe het genre gespeeld moet worden. De formatie bestaat sinds 2007, heeft de nodige ledenwisselingen doorstaan en gaat als vijftal door het leven. Muzikaal ligt het in het straatje van bands als Architects, While She Sleeps, Parkway Drive, maar bijvoorbeeld ook een Killswitch Engage. Op ieder album breiden ze hun sound uit, waardoor ze groeien en zo vinden ze uit wat werkt. Of niet. Op het zesde en nieuwste album The Path wijken ze niet af van dit (uuuh..) pad. Het levert een album op dat zijn uiterste best doet om groots te klinken. In dat opzicht doet het denken aan de move die Parkway Drive een paar jaar geleden maakte met Ire . Een album dat nog wel als metalcore te bestempelen is, maar dan in de formule-matige zin van het woord. Er zijn kaders gesteld om zo de sound toegankelijker te maken. De muziek was iets braver van aard, maar anderzijds werd de band zo “gedwongen” tot experiment. Dat pakte goed uit. Parkway Drive klonk daarmee grootser en grandiozer dan ooit en was helemaal klaar voor de grote stadions. Dat voorbeeld lijkt Fit For A King op The Path te volgen.
Het extreme randje is er van af. Het randje waarbij ze net iets dieper, harder of sneller gaan. Dat neemt echter niet weg dat er niets meer te headbangen valt. Er is meer focus voor melodie en over het algemeen is het allemaal meer midtempo. Een stomper van dit kaliber is opener ‘The Face Of Hate’, waarin frontman Ryan Kirby zijn screams goed laat gelden. De track is voorzien van een duidelijke en klassieke songstructuur, iets wat op meerdere nummers van toepassing is overigens. Niet geheel spannend an sich, maar gewoon solide als metalcore.
Dat ze een Parkway Drive’je proberen te plegen is te halen uit ‘Annihilation’ en de titeltrack. Beiden doen met het refrein denken aan ‘Vice Grip’ en ‘The Void’. Wederom, dit levert geen slechte nummers op, maar het heeft dan toch iets weg van een examen dat afgekeken is, waarbij voor de geloofwaardigheid enkele antwoorden bewust anders ingevuld zijn. Want dat Fit For A King anders kan, laten ze goed horen op ‘Prophet’ met een ongekende tempowisseling of het melodieuze ‘Locked In My Head’. Geëxperimenteerd met elektronica wordt er op ‘God Of Fire’, waarop Ryo Kinoshita van Crystal Lake een gastrolletje heeft.
Een vleugje elektronica wordt vervolgens nog voorgeschoteld in ‘Louder Voice’. Met afsluiter ‘Vendetta’ trekken ze binnen de gestelde kaders alle registers open wat leidt stevigste track van het album. Vooropgesteld, The Path van Fit For A King is geen slecht album. Ze weten duidelijk waar ze mosterd moeten halen en durven dit ook te laten horen. Daardoor beperken ze zichzelf en komt het album niet helemaal lekker uit de verf. Fit For A King klinkt toch op zijn best als ze (uuhhm…) een eigen pad volgen.
Oceans Of Slumber - Oceans Of SlumberIn deze pandemische tijden, waarin de cijfers van het RIVM dagelijkse kost...
Pig Destroyer - The Octagonal Stairway Wat ooit in 1997 als een grindcoretrio begon, is tegenwoordig uitgegroeid tot...