2021-01-13
Het is op zijn zachtst gezegd een merkwaardige tijd, waarin we ons meer dan ooit realiseren dat de gewone dingen in het leven helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn. Toen er enige tijd geleden plotseling uit het niets een persbericht verscheen over de release van een nieuw album dat Dan Penn aan zijn oeuvre heeft toegevoegd, mag dat dan ook zondermeer als ronduit opzienbarend worden beschouwd. Zeker wanneer je bedenkt dat zijn vorige album ruim vijfentwintig jaar geleden is verschenen en zijn debuut zelfs uit 1973 stamt. Living On Mercy is dus album nummer drie.Benieuwd uit welk bouwjaar deze geweldige songsmid afkomstig is? Het is nauwelijks te bevatten maar Wallace Daniel Pennington is van november 1941. Voor de snelle rekenaars, hij is dus 79 jaar en verantwoordelijk voor tijdloze krakers uit een ver verleden zoals ‘Dark End Of The Street’, ‘Cry Like A Baby’ en ‘Do Right Woman, Do Right Man’. En denk nu niet dat hij maar weinig productief was, in tegendeel. Deze man heeft zichzelf onbewust, eigenhandig en op zeer bescheiden wijze, een plaatsje in de muziekgeschiedenis toebedeeld. Zonder hem zou het leven van veel grote artiesten er namelijk heel anders hebben uitgezien. Mensen als Percy Sledge, Aretha Franklin, Flying Burrito Brothers en zelfs The Box Tops hadden veel aan hem te danken. Aan de andere kant hebben zij op hun beurt weer een positieve invloed op de carrière van Dan Penn gehad.
Met deze wetenschap ga je toch even op een andere manier aandacht besteden aan dit album, om vervolgens tot de conclusie te komen dat zelfs op deze leeftijd nog altijd een buitengewoon hoogwaardige kwaliteit geleverd kan worden.
De albumhoes is veelzeggend. Deze wordt gesierd door Penn die duidelijk even tijd nodig heeft om uit zijn wagen te stappen. De robuuste Ford pick-up is vermoedelijk uit hetzelfde bouwjaar afkomstig als hijzelf. Het toont een gehavende buitenkant waarbij de matte verf hier en daar is afgebladerd, maar je weet ook dat er een handgeschakelde versnellingsbak in zit die perfect werkt en dat er een Flathead V8 motorblok onder de kap zit waar nog een prima geluid uit komt. Het is eigenlijk vergelijkbaar met de eigenaar wiens gezicht prachtige rimpels bevat die hem ook weer zo uniek maken en die een pet draagt om het ietwat uitgedunde haar te bedekken. Het gaat hem allemaal niet meer zo gemakkelijk af maar je weet, deze man blijkt nog altijd over de gave te beschikken om zijn gevoelens op een prachtige manier te verwoorden en op een ambachtelijke wijze om te zetten in de mooiste liedjes.
Zoals verwacht biedt ook dit album een evenwichtige mix van country, R&B, gospel en soul. Uiteraard weet hij zich geruggesteund door de beste muzikanten die je doorgaans in de Muscle Shoals Studio of op iedere andere willekeurige plaats in Nashville kunt vinden, maar het is vooral opvallend dat het stemgeluid van Penn nog zo krachtig is. Verwacht geen hoge uithalen of vocaal machtsvertoon, maar geniet van de warmte en passie die in zijn stem doorklinken. Religieuze verwijzingen zijn er zoals de albumtitel doet vermoeden volop aanwezig, maar worden nergens overdreven. Het draait simpelweg allemaal om ‘liefde’ en ‘vergeven’, zaken die het leven veraangenamen, want dat is waar het allemaal om draait.
Living On Mercy bevat uitsluitend zelfgeschreven composities, maar er zijn bovendien bijdragen te vinden van enkele zeer bekwame collega’s. Logisch, want wanneer een vakman als Spooner Oldham zich in jouw vriendenkring bevindt, zou je wel gek zijn om zijn hulp te weigeren. Het resultaat is adembenemende country-soul met ‘I Do’, dat weliswaar ooit al eens in de FAME-studios werd opgenomen, maar ook uit dezelfde sessie als het ruim vijftig jaar geleden opgenomen ‘I’m Your Puppet’ afkomstig had kunnen zijn. Het tempo is iets afgenomen maar de intensiteit allerminst. Penn heeft maar nauwelijks aan zeggingskracht ingeboet. Wanneer iemand zoals hij zijn verhaal vertelt dan luister je, punt.
Onbewust heeft zijn ‘Down On Music Row’ plotseling een hoog actualiteitsgehalte gekregen. Penn vertelt over zijn leven als muzikant en dat dit soms gedurende lange tijd helemaal niets opleverde. Crisis is iets van alle tijden en de link naar het heden is daarmee snel gelegd. Voor veel muzikanten is het nu ook de vraag of zij het gaan redden. Gezien zijn leeftijd en ‘carrièreplanning’ zou Living On Mercy voor Penn ook best eens het laatste kunstje kunnen zijn. Hij zal er ongetwijfeld zelf nauwelijks mee bezig zijn, maar voor ons luisteraars is dit een mooi moment om even stil te staan bij alle prachtige composities van deze uitzonderlijke songsmid en nog eens te beseffen dat dit alles helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Liraz - ZanIran heeft een ongelofelijk rijke culturele historie. Het was eeuwenlang een...
Emma Swift - Blonde On The Tracks In het jaar dat Bob Dylan zijn 39e album aflevert en het overtuigende bewijs...