2020-12-04
Iran heeft een ongelofelijk rijke culturele historie. Het was eeuwenlang een bron van inspiratie voor vele andere beschavingen. Door de geïsoleerde positie die het land in het huidige politieke klimaat heeft, weten wij daar in het Westen echter zeer weinig van. De in Israël (of all places!) woonachtige Iraanse zangeres Liraz Charhi wil daar met haar album Zan verandering in brengen. Het is een ode aan de schoonheid en kracht van Iraanse vrouwen. En geeft tegelijkertijd een stem aan een groep die stil gehouden wordt. Het verzet blijkt direct uit de manier waarop zij de boerka verwerpt in de clip van openingsnummer ‘Zan Bezan’. Deze vrouwen laten zich de mond niet snoeren, tot groot ongenoegen van de machthebbers in Teheran.Het vurige verlangen naar het onbereikbaar geworden land van haar ouders heeft zij omgezet in muzikale expressie. In samenwerking met andere Iraanse vrouwen van over de hele wereld vertelt zij haar verhaal, dat tegelijk ook het hunne is. Deze introductie op de albumhoes schept huizenhoge verwachtingen. De oplettende lezer vermoed al dat die niet ingelost gaan worden. Waar zit de teleurstelling dan? Het ligt niet aan haar stem. Die is helder en gepassioneerd. Ook al kun je de teksten niet verstaan, het gevoel komt duidelijk door. De Oosterse sferen die op een nummer als ‘Lalai’ doorkomen zijn mysterieus en betoverend. Dan voel je de pijn van het gemis van het thuisland.
Nee, het project loopt eigenlijk stuk op de ongelukkige keuze voor doorsnee popmuziek. De Westerse maatvoering, instrumentatie en melodieën voegen niet met de urgentie en kwelling van ontheemd zijn. Op klassieker gearrangeerde nummers als ‘Shab Gerye’ en ‘Hala’ valt alles wel op z’n plaats en voel je direct de dramatiek. ‘Nafas’ is wel een mooi voorbeeld van een goed gelukte mix van minimalistische Westerse elektronica en thema’s uit het Midden-Oosten. Je zou willen dat er meer van dat soort nummers op het album stonden.
De eigenaardige keuze voor elektronische Westerse popmuziek doet geen recht aan het beladen onderwerp van de noodgedwongen vlucht uit het vaderland en het gemis van de eigen cultuur. De goedkoop aandoende synthesizerlijntjes en de K-popachtige zangpartijen maken een fastfood maaltijd van wat in potentie haute cuisine had kunnen zijn. Daardoor is het gros van dit album helaas hap-slik-weg.
Mina Tindle - SisterNa zes jaar stilte vond Mina Tindle het weer eens tijd om een album uit te...
Dan Penn - Living On Mercy Het is op zijn zachtst gezegd een merkwaardige tijd, waarin we ons meer dan...