2007-06-29
In 2005 stond de band Editors op Lowlands om hun kort daarvoor verschenen debuutalbum The Back Room te promoten. Als ik het me goed herinner was het op zondagmiddag in de India. Ze waren dezelfde ochtend uit Engeland komen vliegen en Easy Jet had alle spullen van de band op vliegveld Heathrow laten staan. Editors speelde wel, maar moest dat doen met geleende instrumenten. De bandleden hadden het duidelijk niet naar hun zin op het podium en vooral zanger/gitarist Tom Smith was één brok frustratie. In negen van de tien gevallen loopt een optreden onder deze omstandigheden uit op een grote mislukking, maar tijdens dit optreden van Editors gebeurde iets bijzonders. Ondanks, of juist dankzij de frustraties raakte de band enorm op dreef en met name de performance van Smith maakte diepe indruk. Hij sloeg op zijn geleende gitaar, stond deze na elk nummer vloekend te stemmen en tijdens het zingen vertoonde hij regelmatig Ian Curtis-achtige trekjes. De band verliet na krap een uurtje hoofdschuddend het podium, Smith voorop, duidelijk teleurgesteld. Als de bandleden na het optreden even in de dichtbij gelegen tent van Boudisque waren gaan kijken waren ze waarschijnlijk een stuk opgevrolijkt, want de Editors CD’s gingen hier als warme broodjes over de toonbank. Inmiddels is Editors een bekende band. Hun debuut haalde de tweede plaats in de Engelse albumlijst en werd genomineerd voor de Mercury Music Prize. Het is nu bijna twee jaar geleden dat The Back Room verscheen en dus is het de hoogste tijd voor een opvolger. Voor de opnames van de "altijd moeilijke tweede plaat" nam Editors de zeer gewilde producer Jacknife Lee in de arm. Deze werkte onder andere met Snow Patrol ( Final Straw en Eyes Open), U2 (How To Dismantle An Atomic Bomb) en Bloc Party (A Weekend In The City). Volgens Wikipedia werkte hij ook mee aan The Back Room maar ik kom zijn naam in het CD-boekje nergens tegen.
Onder leiding van deze topproducer is de band erin geslaagd om het sterke debuut ruimschoots te overtreffen. Volgens Smith heeft Lee de band tot het uiterste gedreven en zijn diverse songs door zijn invloed beter geworden dan ze oorspronkelijk waren. Bovendien heeft hij An End Has A Start een geweldige productie meegegeven. Het album heeft een breed en vol geluid, zonder dat het bombastisch wordt. Het geluid wordt grotendeels bepaald door de The Edge-achtige gitaarpartijen. Anders dan bij het debuutalbum werden veel van de nieuwe nummers op de piano gecomponeerd en ook dit instrument heeft een prominente rol gekregen op het album.
Opener ‘Smokers Outside The Hospital Doors’, tevens de eerste single, is meteen het hoogtepunt van An End Has A Start. Andere uitschieters zijn ‘When Anger Shows’, ‘Bones’ en de titeltrack, maar eigenlijk zijn alle nummers ijzersterk. Het grote verschil met het debuut is dat het allemaal wat opgewekter klinkt. Smith zit momenteel een stuk beter in z’n vel dan ten tijde van The Back Room en dat is duidelijk te horen. Deze opgewektheid is overigens niet ten koste gegaan van de intensiteit. De band klinkt zeer gedreven, maar iets minder beklemmend op het debuut.
Na het sterke debuut zet Editors zichzelf met dit tweede album definitief neer als één van de nieuwe grote bands.
The Chemical Brothers - We Are The NightDe voormalige headliner van formaat op de grote festivals, is flink aan...
Various - The Best of Taste of Chaos Kevin Lyman, het brein achter de Warped Tour, startte twee jaar geleden...