2020-11-21
Penny Rimbaud is het pseudoniem van Jeremy John Ratter, die vooral bekendheid wierf als de drummer van de punkband Crass. Hij was tevens verantwoordelijk voor de oprichting in 1977 en de teksten van de nummers. Hierin wordt hij gekenmerkt als de ideologische mentor van het anarchistische karakter van de band. De band ging in 1984 uit elkaar, maar de spirit van de band leeft voort in de artiest Penny Rimbaud. Tekstueel vooral, want muzikaal had zijn nieuwste release How? niet verder verwijderd kunnen zijn van de legendarische punkband. Voor de duidelijkheid: Penny Rimbaud is niet voortgekomen uit Crass, maar juist andersom. Crass was één van de vele uitingen van Rimbaud. Één van de vele uitlaatkleppen waarmee hij een groter publiek mee wist te bereiken. Daarnaast is hij dichter, schrijver, musicus en ook activist. De beste man is ondertussen reeds 77 jaar, maar dat is voor hem geen reden om achter de geraniums te gaan zitten. Sterker nog, zoals het een ware anarchist betaamt, laat hij zich op zijn nieuwe album How? goed gelden wat betreft hebzucht, politieke onverantwoordelijkheid en de Amerikaanse cultuur na 11 september 2001. Hiervoor heeft hij het beroemde gedicht ‘Howl’ van Allen Ginsberg uit 1956 herschreven en daar waar nodig een update gegeven.
Dat manifest draagt hij op dit album in drie kwartier tijd voor, waarbij hij muzikaal ondersteunt wordt door celliste Kate Shortt. De performer is zeer goed bij stem en weet opzwepend en gepassioneerd te vertellen in de ware punkrockspirit. Ook wisselt hij dit af met soms wat meer ingetogen werk en een zachte kant. De cello knarst en knerst volledig mee op zijn manier van spreken en voegt op deze manier de nodige drama toe. Het levert een bijzondere luisterervaring op die overduidelijk niet bedoeld is om op de achtergrond op te hebben staan of meermaals opnieuw op te zetten. How? is niet mooi, maar goed, volgens Rimbaud is de wereld dat ook niet meer.
Hier moet je voor gaan zitten, maar maak het je vooral niet te comfortabel. Rimbaud sleurt je bij de haren uit die comfort zone. Laat het op je inwerken en neem je tijd, van begin tot einde. Dat laatste heeft vooral te maken met de manier waarop dit “album” verdeeld is. Het is opgedeeld in vier segmenten ofwel tracks, met de simpele titels ‘Part I tot en met IV’. ‘Part I’ tikt bijna een half uur aan, ‘Part II’ en Part ‘III’ zweven tussen de vijf en tien minuten, met ‘Part IV’ op bijna drie minuten. Enfin, het mag duidelijk zijn dat je niet zo maar even een nummer van Rimbaud aanzwengelt. Natuurlijk had hij er voor kunnen kiezen om vooral ‘Part I’ in meer stukken op te delen ter verhoging van de luisterbaarheid. Dat zit niet in de aard van het beestje. Penny Rimbaud schetst graag een volledig en anarchistisch plaatje op How?.
Bright Eyes - Down In The Weeds, Where The World Once WasIn 2011 zette de Amerikaanse indieband Bright Eyes na vijftien jaar en...
Mourn - Self Worth Mourn is een jong en onstuimig indiebandje uit de buurt van Barcelona....