Het album opent direct met een typisch Interpol riffje en even ben je geneigd te kijken of je wel de juiste cd in de speler hebt gestopt. ‘Heavenly Bodies’ klinkt als een cover, waarvan de originele band nog geen weet heeft. Dat gevoel blijft hangen op de rest van de plaat: het lijkt erop alsof de band besloten heeft om een emotieloze ode te brengen aan de muziek waar zij als jeugdvrienden vroeger van genoten hebben. Hierbij komt afsluiter ‘Shot Down (I’m Falling)’, wat zij naar eigen zeggen geënt hebben op ‘Let It Flow’ van Spiritualized, nog het beste uit de verf.
De donkere sfeer die het album ademt, strookt niet met de positieve teksten die daaroverheen worden gezongen. Op ‘A Different Kind Of Happy’ probeert Canning ons juist hoop te geven in deze onzekere tijden, maar het klinkt absoluut niet zo: “despite the uncertainty of life, I wouldn’t give, I wouldn’t give up” . De opvolgende nummers, ‘Alison’ en ‘Sacred’ geven wat meer originaliteit aan het album. Het is met name de gitaarloopjes, gecombineerd met de synthesizer, die samen met de saxofoon van Spencer Wiles voor een wat meer eigen geluid zorgen. Helaas weten ze dat niet lang vast te houden. Met ‘The Sun That Shines Forever’, dat nog in 2018 geschreven is met de originele line-up, gaan ze ook muzikaal weer terug in de tijd.
De monotone en emotieloze stem van Canning overheerst op negen korte nummers die nergens kunnen boeien. Op de keper beschouwt is het veel van hetzelfde. Sterker nog, we hebben het wel eens beter gehoord. Als dit de nieuwe levenssignalen van de band zijn, dan voorspelt dat weinig goeds.
Peter Broderick - Blackberry Peter Broderick wordt door veel muziekliefhebbers als een supertalent...
Death Valley Girls - Under The Spell Of Joy Death Valley Girls uit Los Angeles, Californië draait haar handen niet om...