2020-11-16
Wanneer je de Engelse Wikipedia pagina van Gazpacho er op na slaat wordt de Noorse band gecategoriseerd als artrockband. Maar muziek is toch altijd een kunstuiting? Het is puur persoonlijk wat je er uit haalt en je kunt er oeverloos over discussiëren. In het geval van Gazpacho is de term kunst echter wel een juiste duiding van de muziek. De in 1996 opgerichte Noorse band brengt sinds 2003 al met de regelmaat van de klok intelligente progrock uit en Fireworker is alweer het elfde album van het collectief rond oprichter Jan-Henrik Ohme (zang), Jon-Arne Vilbo (gitaar) en Thomas Anderson (keyboards). Inmiddels is Gazpaco een zesmansformatie.Gazpacho heeft vanaf het begin altijd wel een haat-liefde verhouding gehad met haar publiek en recensenten. Vaak vinden verstokte progrockfanaten de muziek te alternatief en is er eigenlijk altijd door iemand wel wat te zeuren over Gazpacho. Toegegeven, de Noren maken het je nooit gemakkelijk. De delicate composities bestaan vaak uit lange gelaagde atmosferische tracks waarin er altijd van alles gebeurt. Je moet er echt wel tijd in investeren om de muziek enigszins te kunnen bevatten. Wat het verder ook niet gemakkelijk maakt is de wat temerige, lijzige stem van Ohme, die meermalen zeer sterk aan Thom Yorke doet denken. Daar moet je van houden, maar zo zou je met wat fantasie Gazpacho als de progrockversie van Radiohead kunnen omschrijven.
Ook Fireworker is een atmosferisch groeibriljantje die per draaibeurt haar schoonheid meer en meer prijsgeeft. Als we de muziek van het sextet dan toch willen vergelijken met kunst, dan zou je de ongrijpbare muziek van Gazpacho kunnen vergelijken met de intrigerende schilderijen van de Iraanse kunstenaar Ali Banisadr; je meent de contouren te herkennen, maar de invulling moet je uit je eigen fantasie halen. Zo zet kunst je aan het denken en dat is precies wat Gazpacho probeert te bewerkstelligen, zowel muzikaal als in de literaire teksten die handelen over de instincten die onderbewust in ons, het mensdom, voort blijven leven. Dit alles vormgegeven in vijf songs waarvan de langste twee respectievelijk bijna twintig en vijftien minuten duren. Daartussen zitten drie kortere songs geklemd.
Het lange ‘Space Cowboy’ bevat alles wat Gazpacho zo onweerstaanbaar maakt; de track opent kalm met een pianomotiefje, waarna toetsen en viool rustig aanzwellen. Maar er staan ons in de loop van die twintig minuten nog wel wat te wachten; prominente koren en stevige riffs komen na een minuut of vijf onrust in deze gelaagde, en bol van de spanning staande, track brengen. Machtig mooi en goed gedoseerd gedaan. In het korte ‘Hourglass’ komt het koor nog eens voorbij om dan te verdwijnen. Het titelnummer halverwege de plaat is een bijna vrolijke noot. Allereerst is het tempo wat hoger en komt er iets langs wat in de verte op een toegankelijk refrein lijkt. Maar Gazpacho logenstraft dat hierna gelijk met het zalvende ‘Antique’ en het afsluitende epos ‘Sapien’ dat weer op en top Gazpacho laat horen en ook op sommige momenten even lekker stevig aan de bel trekt. Fireworker is wederom een pareltje in de catalogus van Gazpacho. Kunst omdat het moet!
The Pineapple Thief - Versions Of The TruthNet als labelgenoten Gazpacho heeft ook The Pineapple Thief een hoog...
Logout - ΕΔΩ/ΕΚΕΙ Hoe Europeesgezind we ons ook mogen voelen, het is op zijn minst een...