2020-11-22
Net als labelgenoten Gazpacho heeft ook The Pineapple Thief een hoog releasetempo. De band van gitarist en zanger Bruce Soord bestaat eenentwintig jaar en heeft inmiddels dertien studioalbums op de teller staan. Ondanks het hoge tempo doen Soord en de zijnen niet aan afraffelen. Het niveau van alle albums is altijd hoog, en zakt nooit door een ondergrens heen. Zo zijn er dus voldoende paralellen te trekken naar iemand als Steven Wilson, die er een even Spartaans arbeidsethos op na houdt en ook altijd op hoog niveau werkt. Het leuke is dat bij The Pineapple Thief, sinds 2017 alweer, Wilsons voormalige drummer Gavin Harrison (ex-Porcupine Tree) achter de drumkit zit. Het is niet eens overdreven om te stellen dat dit een van de beste drummers ter wereld is en dat hoor je dan ook direct. Er zijn er maar heel weinig die zulke mooie ritmes, roffels en subtiele accenten kunnen neerleggen als deze mens geworden octopus. Het verhoogt het niveau van elk album en dus ook van Versions Of The Truth, te meer omdat Harrison zich ook met het schrijfproces heeft bemoeid, iets wat voorheen alleen aan Soord leek voorbehouden. Hun beschouwingen over de verschillen tussen de waarheid en wat voor waarheid wordt aangenomen, zijn het bindende tekstuele thema.
Zoals alle albums van The Pineapple Thief heeft ook Versions Of The Truth wel wat tijd nodig om je eigen te worden, maar een openingstrack als ‘Versions Of The Truth’ is direct raak. Hier wordt Blackfield-achtige somberheid mooi opgevolgd door een daverend stuk waarin de gitaar soms lekker ronkt. Opvallend is dat het geluid lekker open geproduceerd is, waardoor je elk instrument afzonderlijk hoort en het briljante, polyritmische drumwerk een terechte prominente plaats krijgt. Zoals dit nummer sterk aan het solowerk van Steven Wilson doet denken, zou de tweede track ‘Break It All’ zomaar van Porcupine Tree kunnen zijn. De track kent een stevige gitaarriff en een lekker dreinend Led Zeppelin-achtig ritme. Om nog wat meer namedropping er tegen aan te gooien; in ‘Demons’ lijkt het gitaarmotiefje, dat halverwege zijn intrede doet, wel heel sterk op die van ‘Awaken’ van Yes. Nu zijn bovenstaande vergelijkingen absoluut niet om Soord van plagiaat te betichten, maar meer om aan te geven dat The PIneapple Thief is uitgegroeid van obscure progrockband naar een zeer gerespecteerde band die een groter publiek zou kunnen aanspreken en die vooral voor liefhebbers van Wilson en al zijn projecten niet te versmaden valt.
Er valt amper te zeggen welke track er nu boven uit springt; rustige tracks als ‘Driving like Maniacs’, ‘Too Many Voices’ en ‘Stop Making Sense’ komen heel delicaat en breekbaar over, maar mogen er zeker zijn. Misschien moet het hoogtepunt dan toch maar het epos ‘Our Mire’ zijn dat het meest inventieve, afwisselende en doordringende werkstuk is. Het valt niet te ontkennen, Versions Of The Truth behoort bij het beste werk van The PIneapple Thief en is verplichte kost voor ieder zichzelf respecterende progrockadept.
All Them Witches - Nothing As The Ideal All Them Witches is niet in een hokje te proppen. Kun je proberen, maar met...
Gazpacho - Fireworker Wanneer je de Engelse Wikipedia pagina van Gazpacho er op na slaat wordt de...