2007-07-05
Jack en Meg White (dus geen broer en zus zoals ze ons hebben doen geloven) vormen alweer zo’n tien jaar The White Stripes en brengen met Icky Thump hun zesde studioalbum uit. Over productiviteit dus niet te klagen. Naast The White Stripes richtte Jack White vorig jaar ook nog eens een soort van hobbybandje op, dat al snel de statuur van hobbybandje was ontgroeid. The Raconteurs overtuigde menig festivalpubliek en leverde met Broken Boy Soldiers een puike plaat af.Later dit jaar zal er weer nieuw werk van The Raconteurs gaan verschijnen en in de tussentijd is Jack White weer druk met The White Stripes. Icky Thump is echter nergens een tussendoortje. Het is een dollemansrit, die langs duistere krochten en diepe afgronden raast en slechts zelden tot stilstand komt. De rit begint met de eerste single en titelsong. Een kenmerkende Jack White gitaarriff aangevuld door elementaire en doeltreffende drums en een tekst die het leed van Mexicaanse immigranten in de VS bezingt. ”White Americans, what? Nothing Better to do? Why don’t you kick yourself out, you’re an immigrant too” zingt Jack op opgefokte wijze, met het onnavolgbare geluid van een of andere aftandse en retro synthesizer de hele tijd prominent aanwezig.
Het eerste nummer zit erop en The White Stripes hebben meteen hun visitekaartje afgegeven. Urgent, vuig, hard en vooral een opzwepend en origineel geluid. En zo start de rit meteen in de vijfde versnelling en besef je langzaam dat er geen mogelijkheid meer is om terug te schakelen. Elk nummer is op zijn eigen manier origineel, of het is de dialoog tussen Jack en Meg White in ‘Rag And Bone’, of de Mexicaanse Mariachi sound in ‘Conquest’, of het is een doedelzak die ervoor zorgt dat een nummer een originele invulling krijgt en er ook voor zorgt dat je altijd bij de les blijft. Het hele album staat vol met de meest waanzinnige invloeden en stijlen, terwijl toch meestal alleen de gitaar en drums de basis van het nummer vormen.
De Schotse roots van Jack en Meg White worden onder de aandacht gebracht in het tweeluik ‘Prickly Thorn, But Sweetly Worn’ en ’St. Andrew (This Battle Is In The Air)’. Een bijzonder opzwepend tweeluik met een doedelzak en een refrein in de vorm van “Li de li de li oh oh, well, a li de li de li oh oh”. In het tweede deel spreekt Meg White tot de Schotse heilige St. Andrews en verwordt het tweeluik langzaam tot een psychedelische trip die zijn weerga niet kent. Naast dat er vreemde zijwegen worden ingeslagen, geeft Icky Thump soms ook gewoonweg vol gas, zoals in garagerock knallers als ‘Bone Broke’ of ‘Little Cream Soda’. Beide nummers behoren dan weer meteen tot het beste wat The White Stripes gemaakt hebben op dit gebied.
The White Stripes tonen met Icky Thump aan nog altijd één van de meest originele en vernieuwende bands te zijn van dit moment en verslaan met afstand de vele nieuwe bands uit Groot-Brittannië of waar dan ook vandaan. The White Stripes is alles wat veel bands niet zijn. Nergens wordt er netjes binnen de lijntjes gekleurd en nergens laten ze zich belemmeren door welke muzikale wetten dan ook. Toegankelijk is Icky Thump niet altijd, je zult er wat moeite voor moeten doen. Wanneer je die moeite doet, besef je dat je naar het beste album van 2007 hebt geluisterd. En zoals The White Stripes eigenlijk altijd zijn geweest: Een beetje vreemd, maar wel lekker.
Rubik - Bad Conscience PatrolAls recensent voor Festivalinfo ontvang je vaak cd’s van bands waar je nog...
Interpol - Our Love to Admire Het uit New York afkomstige Interpol debuteerde in 2002 met het album Turn...