2020-11-14
Vijf jaar geleden bracht Sufjan Stevens het album Carrie & Lowell uit. Op deze plaat liet de Amerikaanse singer-songwriter zich van een meer ingetogen klant horen dan op zijn eerdere albums. De veelal sombere songs waren spaarzaam geproduceerd en hierdoor viel extra op dat het allemaal ontzettend goede liedjes waren. Ook was Carrie & Lowell met nog geen drie kwartier een stuk korter dan bijvoorbeeld Illinois en The Age Of Adz . Nu is Stevens terug met zijn achtste studioalbum, The Ascension, en hierop zet hij de aanpak van Carrie & Lowell deels voort. De songs zijn opnieuw melancholisch van toonzetting en stukken minder uitbundig dan op eerdere albums. Wel is The Ascension rijker geproduceerd. Waar Carrie & Lowell een echte singer-songwriterplaat was, zijn de songs nu weer aangekleed met allerhande elektronica.
Deze aanpak levert een aantal erg mooie songs op, zoals bijvoorbeeld het dromerige ‘Run Away With Me’, het tegen het einde vrij intense ‘Tell Me You Love Me’ en de hypnotiserende single ‘Video Games’. Ook albumopener ‘Make Me An Offer I Cannot Refuse’ is erg sterk. In deze track wisselen rustige en intensere passages elkaar af.
Na het wat minder geslaagde ‘Die Happy’ volgt een hele reeks wat meer experimentele nummers, waaronder ‘Ativan’, ‘Ursa Major’ en ‘Death Star’. Bij deze songs lijkt de vorm soms wat belangrijker te zijn dan de inhoud. Maar het levert ook wel mooie momenten op, zoals bijvoorbeeld het eerste deel van ‘Ativan’.
Tegen het einde van het album zijn ‘Sugar’ en vooral de ‘The Ascension’ opnieuw twee erg mooie nummers. De rustige titeltrack is misschien wel het mooiste nummer op het album. Zes minuten pure schoonheid.
The Ascension eindigt vervolgens met ‘America’, waarin gedurende twaalf minuten talloze malen de regel “Don’t do to me what you did to America wordt herhaald. Een boodschap die door de kracht van herhaling goed in je hoofd gaat zitten. De muziek gaat van verstild naar vrij intens en weer terug hierdoor vormt ‘America’ en mooie afsluiting van een interessant album, waar heel veel moois op te ontdekken is. The Ascension haalt het echter niet bij zijn, door ondergetekende met vijf sterren beloonde, voorganger. Daarvoor zijn de songs over de gehele breedte net niet sterk genoeg en met tachtig minuten is The Ascension ook wel een vrij lange zit.
Bear`s Den + Paul Frith - FragmentsAlsof hun liedjes nog niet mooi genoeg zijn, slaan Bear’s Den & Paul...
Will Butler - Generations Toen Arcade Fire na Reflektor [2013] even een pauze inlaste, zag Will...