2020-12-13
Wie nog nooit van Gorillazgehoord heeft, heeft óf twintig jaar onder een steen geleefd óf simpelweg geen compassie met muziek. Het is ’s werelds grootste virtuele band onder leiding van frontman 2-D, bassist Murdoc Niccals, gitariste Noodles en drummer Russel Hobbs. Ze zijn de geesteskinderen van muzikant Damon Albarn en kunstenaar Jamie Hewlett. Albarn is verantwoordelijk voor het muzikale gedeelte, terwijl Hewlett het geanimeerde virtuele leven verzorgd. In 2001 hadden ze hun grote doorbraak met ‘Clint Eastwood’ en later een grote hit met ‘Feel Good Inc.’ Het volgende deel is het zevende studioalbum genaamd Song Machine, Season One: Strange Timez.Gorillaz is destijds ontstaan uit onvrede over de staat van popmuziek op dat moment. Het was niet spannend genoeg of had geen diepgang. De band speelt daar op in met een eigen variant van alternatieve popmuziek. Albarn brengt lagen, instrumenten, genres en muzikanten bij elkaar waar de grote commerciële platenbonzen nog steeds nachtmerries van krijgen. Maar Albarn zorgt dat het werkt, elke keer weer. Heel goed zelfs. Met zijn eigen zang als 2-D weet hij de muziek overigens van een melancholisch jasje te voorzien.
Door de jaren heen is de focus van de muziek anders komen te liggen. In de beginjaren was er een duidelijke bandsound te bespeuren, maar dat heeft plaatsgemaakt voor een elektronische sound met meer input van gastmuzikanten. Song Machine, Season One: Strange Timez is het eerste album waarbij ieder nummer een ‘feature’ heeft. Ook daar blinkt Albarn in uit. Dit zijn stuk voor stuk gastmuzikanten die zich reeds bewezen hebben of juist onder de mainstream radar verblijven. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Robert Smith, Beck en niemand minder dan Elton John, maar ook ScHoolboy Q, St Vincent, Peter Hook, Slaves en Fatoumata Diawara.
Dit levert organische en sprekende nummers op die niet snel vervelen. Speelse tracks als ‘The Valley Of The Pagans’ en ‘Pac-Man’ worden naadloos afgewisseld door melancholisch hoogstandje ‘The Pink Phantom’, met Elton John en 6LACK. Op papier een onbegrijpelijke match, maar het verloop is zo natuurlijk en vanzelfsprekend. Iedereen doet zijn ding in dienst van het liedje. Dat is wat dit album zo sterk maakt en zo lekker weg luistert, ongeacht wie er mee doet: het liedje staat voorop.
Het oorspronkelijke album telt elf nummers, maar voor wie geen genoeg kan krijgen van deze sound is er ook een deluxe uitvoering met zes extra tracks. Ook hier wordt volop samengewerkt met andere artiesten, waaronder Joan As A Police Woman en JPEGMAFIA. De nummers zijn abstracter van vorm, met een zekere afwezigheid van de zang van 2-D.
Na verloop van tijd is het gemakkelijk om te vergeten dat dit een Gorillaz album is. Het wordt steeds moeilijker om te geloven dat de virtuele band hiervoor verantwoordelijk is, maar dat het meer een egostreling van Albarn betreft. Daar heeft hij overigens alle reden toe. Ongeacht hoe je het noemt, het heeft een ‘song machine’ opgeleverd met solide alternative popliedjes die goed op het gehoor werken door eveneens sterke productie.
Moon Tooth - Violent Grief Sessions Moon Tooth is een progressieve metalband die zich niets aantrekt van...
Various - Blue Note Reimagined De Britse jazzscene zit de laatste tijd aardig in de lift. Dit komt vooral...